فرانسه – اسرائیل. لابی، آری یا نه؟ (٥)

بهارِ اسرائیلیِ اورور بِرژه، نماینده مجلس

بررسی: · اورور بِرژِه، از ستارگان پارلمانیِ طرفداران ماکرون در مجلس فرانسه، پشتیبانی خود از اسرائیل را همواره به نمایش گذاشته است. او ریاست « گروه دوستی فرانسه-اسرائیل» را در مجلس به عهده دارد. نماینده ی استان ایولین (ورسای)، همچنین به جریان لائیکِ افراطیِ «بهارجمهوری» که تا درون حکومت نفوذ دارد، نزدیک است. در میان هواداران این گروه، چهرهای برجسته هوادار اسرائیل نیز دیده می شوند.

اورور برژه، چهره درخشان جناح راست جدید در مقابل جناح رو به افول ماکرون، همچنین از مه ٢٠١٩، رئیس «گروه دوستی فرانسه-اسرائیل» در مجلس ملی فرانسه نیز هست. او در صف اول طرفدراران اسرائیل قرار دارد. نماینده استان ایولین از حزب «جمهوری به پیش»، دوست دارد بگوید: «اسرائیل، خط اول جبهه ما علیه تروریسم است». و اغلب می افزاید: « فرانسه همواره در کنار اسرائیل و امنیت آن خواهد بود». این مهمان همیشگی استودیوهای تلویزیون، مانند بسیاری از دیگر طرفداران اسرائیل، به جریان «بهار جمهوری خواه» نیز نزدیک است. در مورد لائیسیته، دیگر موضوع مورد علاقه اش، که مسئله اساسی «بهار جمهوری خواه» نیز هست، اورو ر برژه فورا واکنش نشان می دهد.

این جریان، بهار جمهوری خواهی که هرگز از اسرائیل یا فلسطین حرفی نزده و به موجب پاسخی که به درخواست مصاحبه من نوشته بودند، «اکنون» هم چنین قصدی ندارد، تمایل دارد برای شرکت در انتخابات سرتاسری در ٢٠٢٠ تا اندازه ای تغییر کند. آری بِنسِمهون رئیس النت در فرانسه، با خشنودی می گوید «دوستان بسیاری در “بهار جمهوری خواهی” داریم». یک نماینده مجلس توضیح می دهد «به این جهت نیست که بهار جمهوی خواهی در مجلس نماینده دارد. این طور نیست. اما این جریان در همه ذهن ها حاضر است». در راس آن ها اورور برژه قرارداد که خوانش ویژه ای از لائیسیته دارد که برای مثال، سناتور سوسیالیست، رشید تِمال که طرفدار دوآتشه اسرائیل و از مشتریان بازدیدهای النت است، با آن موافق نیست. او در «رُگار» در اکتبر ٢٠١٨ می گفت که «لائیسیته “بهار جمهوری خواه”، لائیسیته فرانسوی نیست». نیت سیاسی ای در پشت آن خوابیده که اسلام را هدف گرفته است.» حال آن که، عمده گفتمان کنونی طرفداران اسرائیل عبارت است از این که نبرد مُحِقِ فلسطینی ها را مبارزه بین دموکراسی و «تهدید» اسلامیستی وانمود کنند. علاوه برآن، تقریبا خنده دار است که ملاحظه می کنیم طرفداران فرانسوی لائیسیته ی «شدید»، در نخستین صف دفاع از کشوری قرار گیرند که که در سال ٢٠١٨، قانونی درباره «دولت-ملت» گذراند که بر هویت مذهبی متکی است...

بهار جمهوری که در سال ٢٠١٥ تشکیل شده، دارای بینش باریک بینانه ای از لائیسیته فرانسوی است. در مانیفست آن آمده که لائیسیته باید «مجددا به مسئله هر فردی تبدیل شود، و جایگاه خود را در مرکز قرارداد مدنی و اجتماعی خود پیداکند». و کمی دورتر: «علیه ویژه گرائی هویتی، علیه بهانه توجیه های متفاوت از حقوق، جمهوری وجود دارد». فرانسوآ اولاند و مانوئل والس زمانی قصد داشتند «لائیسیته» را بر شعار سه گانه جمهوری، «آزادی، برابری، برادری» بیافزایند که بعدا منصرف شدند. گردانندگان این انجمن با برافروختن این مشعل، موفق شدند آن را در مرکز بحث و جدل سیاسی قراردهند. از سوئی، آن ها نزدیکان قدیمی مانوئل والس هستند، مثل لاوران بووه (استاد دانشگاه)، ژیل کلاورُل فرماندار و نماینده بین وزارتی برای مبارزه علیه نژادپرستی و آنتی سمیتیسم (یهودستیزی) یا امین الخَتمی، نماینده پیشین شورای شهر آوینیون (جنوب فرانسه) که از سال ٢٠١٦، رئیس این جنبش است. اینان، نظرات خود را عمدتا در تویتر منتشر می کنند که لوران بووه، ژیل کلاورُل و امین الختمی بترتیب ٢٥٠٠٠، ٢٣٠٠٠ و ٣٦٠٠٠ مشترک دارند. رقم عجیب و غریبی نیست ولی به میزانی است که بتواند سروصدا ایجاد کند. البته اورور برژه با داشتن ٦٢٠٠٠ مشترک، موفق تر است.

اگر از همان آغاز، شخصیت های درخشان اسلام هراسیِ رزمنده نظیر الیزابت بَدَنتِر، بریس کوتوریه، فیلیپ وال یا مارسِل گُوشه از این جنبش پشتیبانی کردند، شخصیت های دیگری مانند ژان-میشل بلانکِه، وزیر آموزش (که از سوی دیگر، لوران بووه را در «کمیته تئودول» عضو کرد [کمیسیون اداری و سیاسی کم اهمیت دولتی])، مارلِن شیاپا، وزیر شهروندی یا شخصیت های تاریخیِ چپِ سوسیالیستی نظیر ژان-پییِر شُوِنمان و برنار کازنوو [آخرین نخست وزیر اولاند] با این جنبش همراه شده و از بیشتر استدلال های آن دفاع کردند. یکی از ناظران برجسته صحنه سیاسی از این واقعیت که «دوستان اسرائیل، از لائیسیته استفاده می کنند تا مسلمانان را در موضعی دفاعی قراردهند» شگفت زده شده است. او می گوید «برای مثال، کارولین فورِست خیلی هوادار اسرائیل است. او یکی از مهره های اصلی “بهار جمهوری خواهی” است و به ندرت در مورد این موضوع حرف می زند، اما به کسانی که از آن حرف می زنند، به شدت می تازد».

وانگهی، همان مخاطب در مورد اهمیت آن تردید دارد. او فکر می کندکه «“بهار جمهوری خواهی” یک ببر کاغذی است. اهمیت این جریان، همان است که رسانه ها قائل اند. نه فعالانی دارد و نه فعالیتی در صحنه. صدف خالی است که فقط از نقطه نظر رسانه ای وجود دارد.» افراد دیگری حتی می گویند که یک «حباب» است. یک سوسیالیست پیشین یا یادآوری این که اولیویه فُور، رئیس حزب سوسیالیست و چند نفر دیگر از آن فاصله گرفته اند، می گوید: «فقط باد است، چیز دیگری نیست نه عضوی دارد و نه بحثی در می گیرد. این یک بادکنک است». حتی از نگاه یکی از امضاءکنندگان مانیفستِ آن که طرفدار آشکار اسرائیل است، «یک پدیده بی خاصیت است، باز هم جریانی جدا از افکار عمومی. و واقعا ، در اسرائیل به مسئله مذهب توجهی نمی شود». یک وزیر پیشین عقیده ای دقیق تر دارد. «درباره اسرائیل، نظر “بهار جمهوری خواهی”،شبیه حزب سوسیالیست است به علاوه الحاق.». نماد این خط، مانوئل والس است که از طرح ترامپ پشتیبانی کرد. او در ژوئن ٢٠٢٠ در تلویزیون خبری «آی ٢٤ نیوز» کانال طرفدار اسرائیل متعلق به پاتریک دراهی [صاحب تلویزیون BFM و شرکت تلفن SFR در فرانسه] اعلام کرد: «فرصتی است که اروپا و دیپلماسی که گفتمان خود را تغییر دهد. باید به سَمتِ شناسائی اورشلیم (بیت المقدس) به عنوان پایتخت اسرائیل حرکت کرد».

اما آیا، والس در صحنه سیاسی فرانسه آینده ای دارد؟ [نخست وزیر پیشین فرانسه در دولت اولاند] بسیاری از ناظران و از جمله دوستان او تردید دارند. برخی که شوخ طبع تر بودند، فراموش نکرده اند که او در سال ٢٠٠٨، هنگامی که شهردار و نماینده مجلس از شهر اِوری Evry [جنوب پاریس] بود، به مناسبت «روز زمین»، «درخت زیتونی برای فلسطین در اوری کاشت» و «دیوار شرم» را که به نظر او « شکافی است که الیتام نمی یابد» افشا کرده و خواهان «ایجاد دولتی پایدار و قابل دوام برای فلسطینیان» شد. در یک اطلاعیه انجمن همبستگی فرانسه-فلسطین آمده که او «سیاست آمریکا را که به نام جدال تمدن ها ، مناقشه ها را به ریشخند می گرفت» زیر پرسش برده بود. بهتر از این نمیشد گفت. یکی از دوستان سوسیالیست پیشین او با کنایه می گوید «کسی از مانوئِل والس نپرسیده که چرا او تغییر عقیده داده است».

درمقابل، اُورور برژه هرگز طرفدار فلسطین نبوده و از لحاظ سیاسی کمتر از نخست وزیر پیشین «سوخته» است. حتی در سپتامبر ٢٠٢٠، با پرسشی از دولت درباره کمک های مالی به پلاتفرم سازمان های غیردولتی NGO به نفع فلسطین ازجمله «انجمن همبستگی فرانسه-فلسطین»، «جامعه حقوق بشر»، «کمیته کاتولیک علیه گرسنگی و برای توسعه» و امداگران کاتولیک یعنی در جمع، ٣٩ انجمن خشم خود را نشان داد. برژه این پلاتفرم رامتهم می کرد که کارزاری به راه انداخته اند تا شماری از نمایندگان مجلس را متقاعدسازد که به «قطع نامه مایار» (١) رای ندهند و در نتیجه به طور غیر مستقیم با یهودی ستیزی (آنتی سمیتیسم] مخالفت نکنند. با این پرسش، اورور برژه، عنوان ستاره رو به اوج لابی را به خود اختصاص می داد.

او که نماینده ٣٤ ساله مجلس از یکی از حومه های شیک استان ایولین است، در گذشته از فرانسوآ فییون، نیکولا سارکوزی ، سپس آلن ژوپه و امانوئل ماکرون پشتیبانی کرده و حتما به همین بسنده نخواهد کرد. او پس از این که از پیشنهاد اریک سیوتی، نماینده بسیار راست گرای حزب جمهوری خواهان در مورد ممنوعیت روسری در چارچوب برنامه های فوق العاده آموزشی برای مادرانی که کودک شان را همراهی می کنند، حمایت کرد، همراه با همکارش ژان باتیست مورُو، نماینده استان کروز تبصره ای به لایحه در حال بررسی درمورد «جدائی طلبی» مبنی بر «ممنوعیت حمل نشانه های آشکارا مذهبی برای افراد صغیر در ملاء عام» پیشنهادکرد. رئیس جمهوی این تبصره را خارج از موضوع ارزیابی کرد و کمیسیون ویژه پارلمانی آن را پس گرفت. با این حال، اورور برژه اظهار داشت «از چنین پیشنهادی به خود می بالد» همان طوری که برای دفاع بی وقفه از اسرائیل نیز به خود می بالد. او در ژوئیه ٢٠١٨ در بیت المقدس می گوید: «من این کشور را دوست دارم، این کشور دوست و متحد فرانسه است، کشوری است که میل دارم فرانسه آن را کشف کند یا دوباره کشف کند، چرا که در مورد آن، خیلی حرف ها می زنند ولی هنگامی که از آن دیدن می کنید و می بینید چه می گذرد، برداشت دیگری پیدا می کنید».

در مه ٢٠١٩، اورور برژه، هنگامی که الیز فاژُله منشی پارلمانی بَنژامن گریوُ با بازگشت او به مجلس، ریاست گروه دوستی فرانسه-اسرائیل را ترک کرد، به جای او انتخاب شد [Griveaux گریوُ، سخنگوی دولت بود که به خاطر افشای نوار ویئوئی او با یک دختر جوان، از دولت استعفا داد و بعدا به مجلس بازگشت]. الیز فاژله نیز به جریان بهار جمهوری خواه نزدیک است، و اکنون مسئول هیئت بین وزارتی برای مبارزه با نژادپرستی، یهودی ستیزی و نفرتِ ضدِ همجنس گرائی است. پیش از او، فرِدِریک پوتیه، فرماندار، که در ضمن مدافع سرسخت لائیسیته بوده و از قطع نامه مایار پشتیبانی می کرد، رئیس آن بود.

یکی از هم قطاران او در مجلس می گوید «برنامه راهبردی لابی هدف گرفتنِ شخصیت های نویدبخش است: اورور برژه غنیمت خوبی است، به آینده سیاسی اش امیدوار است ومرتبا تویت های سخنگویان بهار جمهوی خواهی را که به آن نزدیک است، دوباره تویت می کند. او مانند دَرمانَن [وزیر کشور] از راست می آید و توانسته کاملا با رموز ماکرونی ها خوب خو گیرد. به علاوه او در میان نمایندگان مجلس، محبوب است: دررای گیری برای انتخاب رئیس گروه پارلمانی حزب طرفداران ماکرون، چند ماه پیش، در بین ٢٧٩ نماینده گروه، او ٨١ رای آورد و کاستنِر با ٩٧ رای انتخاب شد». یک همکار روزنامه نگار می گوید: «استراتژی نفوذ ابتدا بر این متکی است که دنبال استعدادهای آتی بگردد، طرفداران اسرائیل با داشتن اورور برژه نیروبخش، بیشتر از سیلوَن مایار بی بو خاصیت، شانس داشتند، او وظیفه اش را انجام می دهد و مورد علاقه جماعت است».

یکی از همکاران او در مجلس از حزب « جمهووری به پیش» که طوماری با امضای ١٠٨٠ نماینده مجلس اروپا علیه الحاق سرزمین ها را امضا کرده بود، یادآوری می کند «در مورد اسرائیل، او حرف های معمولی می زند. اما او روی خط سنتی فرانسه نیست. او تاحدی مثل سفیر جدید فرانسه در تل اویو، اریک دانون، در عالم هپروت است». نمایندگان دیگری از حزب اکثریت پارلمانی نظیر آن ژُونِتِه، ژوئِل ژیرُو، کارولین ژانویه، یانیک کِرلوگو، ژاک مِر، ژان باتیست مورو (همچنین نزدیک به بهار جمهوری خواهی) یا گوِندال رویار آن را امضا کرده بود.

اورور برژه تنها نماینده ای نیست که می خواهد در اردوگاه راست، بین بهار جمهوری خواهی و دفاع از اسرائیل نزدیکی فکری بوجود آورد. نمایندگان مهمی مثل گزاویه بِرتران، رئیس ایالت «شمال فرانسه» یا والِری پِکرِس، رئیس ایالت «ایل دو فرانس»، چندی پیش، از بهار جمهوری خواهی تجلیل کرده و «مدل اسرائیلی» در مسائل امنیتی را ستوده اند. هر دو تمایل دارند که در انتخابات ریاست جمهوی سال ٢٠٢٢ شرکت کنند و از همین حالا، برای انتخابات ژوئن آینده ایالتی کارزار به راه انداخته اند. پس، این داوِ چنان کوچکی نیست. گزاویه بِرتران در تلویزیون خبری سی نیوز، روز اول نوامبر ٢٠٢٠ این پرسش را طرح کرد که «اسرائیل که از مدت ها پیش با تروریسم می جنگد، یک دموکراسی است یا یک دیکتاتوری ؟»، در حالی که پِکرِس در روزنامه فیگارو، ٢ نوامبر، در این باره می گفت: اسرائیلی ها «به یاری هوش مصنوعی، نرم افزاری ساخته اند که امکان می دهد تا با کاوش رفتارهای مشکوک را تشخیص داد. در این زمینه، آن ها بسیار پیشرفت کرده اند. در مورد این فنون امنیتی و پیش گیری از سوءقصدها می توان از اسرائیل آموخت».

این بیانیه های متنوع، برای لابی در حکم عسل می باشد. هِروِه مورَن، رئیس ایالت نورماندی، چهار سال پیش می گفت که می بایست «امنیت مان را “اسرائیلی” بکنیم». این ایده مسیر دلخواه آن ها را طی می کند، برای مثال در شهر نیس، «مربیان» اسرائیلی پلیس شهری کریستیان اِستروزی [شهردار] را راهنمائی می کنند.

در جناح «چپ»، یک نامزد بالقوه انتخابات ریاست جمهوری، یعنی آن هیدالگو [شهردار پاریس]، بسیار هوادار اسرائیل است، بی آن که اعلام نزدیکی با «بهار جمهوری خواهی» کند. یکی از معاونان هیدالگو توضیح می دهد که «او از یک طرف، جمهوی خواهی صمیمانه نشان می دهد، اما بسیار ضدِجماعت گرائی است به جز با یهودیان. اما او نمی تواند موضعگیری صریح داشته باشد، به یک دلیل ساده که او به برکت ائتلافی از نیروهای سیاسی گوناگون» از جمله حزب کمونیست فرانسه و سبزها، شهرداری را اداره می کند. باوجود این، در اکثریت پیشین او ، دو عضو شورای شهر از بنیان گذاران «بهار جمهوری خواهی»،فرِدِریک کالاندرا، شهردار ناحیه ٢٠ پاریس، و کاتِرین ویو-شارتیه، از شخصیت های نادر حزب کمونیست، وابسته به این جنبش نیز دیده می شدند. او که معاون شهردار در امور مربوط به «یادمان» است، مبتکر اصلی ایجاد «میدان اورشلیم» در ناحیه ١٧ پاریس بود. این میدان، در ژوئن ٢٠١٩، با حضور موشه لئون، شهردار اورشلیم افتتاح شد و این امر مخمصه هائی برای رفقای کمونیست معاون ایجاد کرد ولی هیچ تاثیری در هیدالگو نداشت.

یکی از معاونان شهرداری عضو فراکسیون «اروپا اکولوژی سبزها» EELV می گوید : «اگر در مقطعی از زمان، برخی از نمایندگان منتخب عضو حزب سوسیالیست می توانستند کم و بیش ، در مورد لائیسیته ، با بهار جمهوری خواهی اعلام نزدیکی کنند، آنان به سرعت وسواس اسلام هراسی و گرایش هیستریک آن ها را نتوانستند در بحث و جدل تحمل کنند. از نگاه شخصی مثلِ اِمانوئِل گرِگوآر، معاون اول شهردار، این نکته too much [بیش از حد] است». رافائل پریمه، عضو کمونیست شورای شهر از ناحیه بیستم پاریس، می افزاید «اینان همراه با فردریک کالاندرا که عمیقا به بهار جمهوری خواهی وابسته بود، کلی خسارت زدند، آن ها بسیاری از مردم را رادیکال تر کردند. اکنون، در این زمینه کمی آرام تر شده اند و حضور کمتری دارند».

«بهار جمهوی خواهی» نقش مهمی برای خود در آینده قائل شده بود، اینک باید دید که مسئله چگونه القاء می شود ؟ در انتخابات ایالتی استان «ایل دو فرانس» [پاریس و حومه های کلان آن]، دو نامزد نزدیک به ایده های بهار جمهوری خواهی به رقابت می پردازند: رئیس کنونی آن، والری پِکرِس و اِودری پولوار، معاون جدید آن هیدالگو که هنگام اعلام نامزدی اش در روز ٢٦ ژانویه ٢٠٢١، بر «لائیسیته» تاکید بسیار کرد. برای کلِمانتین اُوتَن، که نامزد «فرانسه نافرمان» و حزب کمونیست فرانسه درانتخابات ایالتی است، لحظات بسیار سرگرم کننده آرزو می کنیم.

اورور برژه خود را برای آینده آماده می کند. اگر در ماه های آینده، چرخشی واقعی در مورد مسئله اسرائیل-فلسطین پدیدار شود، یعنی باز هم بیشترآن را انکار کنند، شکی نیست که او بلد است به عنوان مشعلدار وفادار لابی از آن دفاع کند. ادامه دارد...

پاورقی:

١ - سرانجام، این قطع نامه که انتی سمیتیسم را نیز تعریف می کند، در ٢ دسامبر ٢٠١٩، با ١٥٤ رای در برابر ٧٢ رای مخالف و ٤٢ رای ممتنع در مجلس ملی فرانسه به تصویب رسید.