در چارچوب این درخواست های مصاحبه، من در بحثی در یک شبکه تلویزیونی شرکت کردم. بسیاری از حرف ها را نتوانستم بزنم، چون چند دقیقه وقتی که به من داده می شد، کفاف پاسخگویی به این پرسش را نمی کرد که: «آیا حماس را محکوم می کنید ؟ ».
یکی از بانوان شرکت کننده در این بحث، که او را نمی شناسم فقط می دانم که طرفدار یک سازمان یهودی است (۱) که توانسته بود مدتی طولانی در بخش اول برنامه نظرات خود را بگوید، فلسطینی ها را متهم می کرد که «همیشه می کوشند ۷ اکتبر را در چارچوب زمینه تاریخی طرح کنند» که به نظر او هیچ ربطی به ۷۵ سال گذشته نداشته است. او می گفت از این که می بیند «صداهایی که از غزه بلند می شود» - که اشاره مستقیم به من بود-، نمی خواهند ۷ اکتبر را محکوم کنند متاسف است چون به گفته او، در غزه «از ترس انتقامجویی نمی توان از حماس انتقاد کرد».
طرف برادرت را می گیری، یا همسایه ای که او را زده است ؟
من از حماس دفاع نمی کنم اما فکر می کنم کسی که در شرایط اشغال زندگی نکرده، نمی تواند این وضعیت را درک کند. به پرسش محکوم کردن حماس، موشه دایان، در زمانی که رئیس ستاد ارتش اسرائیل بود – چنان که در آخرین یادداشت [۷ اکتبر] در «اوریان ۲۱» ذکر کردم- پاسخ داده است. در آن زمان، حماس وجود نداشت، اما دایان از مقاومت مسلحانه فلسطینی ها سخن گفت. به گفته او، این عادی است که مردمی که زمین هایشان از آنها گرفته شده، بکوشند از خود دفاع کنند، و پاسخ من این است که اگر برادرت همسایه ای را چاقو بزند که همه چیز از جمله خانه و باغتان را گرفته و بعد شما را در زمین کوچکی محبوس کرده، مادر، برادران و خواهرانت را کشته، آیا از برادرت طرفداری می کنی یا از همسایه ای که چاقو خورده ؟ خیلی بد است که انسان به جایی برسد که واقعیت را نبیند.
از آنجا که ان بانو از یک هدف سیاسی و ایدیولوژیک به خوبی دفاع می کرد، به او آفرین گفتم. اما او با ناآگاهی از آنچه رخ داده سخن گفت و این خیلی بد است. به هر حال، در جریان برنامه، هیچ کس از او نخواست که کشته شدن ۴۲ هزار تن توسط ارتش اسرائیل را محکوم کند. به موضوع اشغال از دید اشغال کننده نگاه می شود. دیدگاهی که بر مبنای آن شخصیت های مختلف پیام هایی درباره بمب ها و موشک هایی که بر سر ما می ریزد و ما را می کشد می نویسند. دیدگاهی که دیده می شود یک ژنرال اسرائیلی درحالی که تولد دخترش را جشن می گیرد، یک محله غزه را بمباران می کند و همه این کارها به نام دموکراسی انجام می شود. اسرائیل با برخی از کشورها روابط دموکراتیک دارد، اما با مردمی که در نزدیکی اش زندگی می کنند با تبعیض نژادی رفتار می کند. در اسرائیل ، وقتی کسی متهم می شود، در یک دادگاه غیرنظامی محاکمه می گردد، اما وقتی فرد متهم از مناطق اشغالی باشد، سر و کارش به دادگاه نظامی می افتد و هزاران فلسطینی هم بدون محاکمه در زندان هستند. شما اشغالگر هستید، زمین های ما را دزدیده اید و وقتی که ما آنها را مطالبه می کنیم «تروریست» خوانده می شویم. این پاسخی است که وقت برنامه اجازه نداد بدهم.
دوگانه گویی به انگلیسی و عبری
در آن برنامه تلویزیونی، شارل اندرلن، خبرنگار سابق فرانس ۲ در بیت المقدس نیز حضور داشت. من او را به خوبی می شناسم. فیلمبردار او بود که مستقیما صحنه قتل محمد ال- دوره، کودک فلسطینی را در آغاز انتفاضه دوم فیلمبرداری کرده بود و او باید خیلی خوب به یاد داشته باشد که ناگزیر شد در دادگاه دربرابر هواداران اسرائیل ، تحت حمایت دولت در تل- آویو، که طبق معمول نقش ها را وارونه می کنند، از خود دفاع نماید. برخی می گفتند که کودک فلسطینی با تیراندازی خود فلسطینی ها کشته شده است. برخی دیگر فیلمبردار را به صحنه سازی قتل کودک متهم و تأکید می کردند که او زنده است. شارل آندرلن سرانجام دربرابر این تبلیغاتچی های هذیان گو پیروز شد.
آندرلن گفت که شیخ احمد یاسین، پدر معنوی و بنیانگذار حماس، پایان کار اسرائیل را در سال ۲۰۲۷ پیش بینی کرده و آنچه امروز رخ می دهد برای آن است که مردم می خواهند این پیشگویی تحقق یابد. او از تعصب رهبران حماس حرف زد که بی شک مذهب در آن نقش دارد. اما من میل داشتم به او بگویم که نتانیاهو هم یا همین حرف را می زند و یا به دوگانه گویی می پردازد، که در یکی به انگلیسی، برای «غربی ها» از دموکراسی سخن می گوید و در دیگری به عبری از زبانی مذهبی استفاده می کند. چنان که پیشتر به شما گفتم، او فلسطینی ها را «عمالیق» می خواند که قومی باستانی است که از آن اطلاع دقیقی در دست نیست و فقط کتاب مقدس از آن به عنوان مردمی که باید نابود شوند سخن می گوید.
فرزندان من سلاح ندارند
شیخ یاسین پایان موجودیت اسرائیل در سال ۲۰۲۷ را پیش بینی نکرده، بلکه گفته بود که اگر اسرائیل بخواهد، پایان اشغال سرزمین های فلسطینی در این سال خواهد بود. همچنین، بنیانگذار حماس به اسرائیلی ها پیشنهاد یک آتش بس دراز مدت کرده بود. اما او توسط اسرائیلی ها کشته شد و نتانیاهو گفت که ما فلسطینی ها همان « عمالیق » کتاب مقدس هستیم و باید همه ما اعم از زن، مرد، کودک و حتی حیوانات را به گفته کتاب مقدس کشت. آیا این تعصب نیست؟
شارل آندرلن دوستان فلسطینی دارد و بی تردید آنها را تروریست نمی داند. آیا به نظر او همه اعضای حماس ترورست اند ؟ آیا کسی که از مبارزه مسلحانه هواداری می کند الزاما تروریست است ؟ من خیلی میل داشتم می توانستم در طول برنامه با او گفتگو کنم او از سانسوری حرف می زند که حماس برقرار کرده و مانع از پخش تصویرهایی می شود که بتواند حضور مردان مسلح را در بیمارستان ها نشان دهد. من به او پاسخ می دادم که کشته شده ها و مجروحان واقعیت دارند و سانسور هم در همه جنگ ها از سوی طرفین و از جمله اسرائیل اِعمال می شود و سانسور نظامی حتی می تواند زمان تولید روزنامه نگاران را کنترل نموده و به نوبه خود نه یک سانسور محدود، سانسوری کامل درمورد عملکردش در غزه اِعمال نماید چون مانع از ورود مطبوعات به آن می شود و دفاتر شبکه الجزیره را هم در قلمرو خود تعطیل کرده است. همچنین، می خواستم بگویم که او را درک می کنم چون – چنان که گفت- دو تن از نوه هایش در ارتش هستند و از این بابت دچار ترس و نگرانی است. من ترس و نگرانی به خاطر فرزندان را خیلی خوب درک می کنم چون خودم هم فرزند دارم. فرزندان من ممکن است در هر لحظه توسط یک موشک اسرائیلی کشته شوند، اما آنها مسلح نیستند.
اینها چیزهایی بود که می خواستم بگویم و فرصتش را نیافتم. دلیل آن بی تردید کمبود وقت بود.
۱- سیمون رودان بنزاکن از سال ۲۰۱۰ مدیر کمیته یهودیان آمریکا (AJC) در فرانسه و از سال ۲۰۱۵ مدیر AJC اروپا بوده است.