«بدون آژانس امدادرسانی سازمان ملل متحد و حق بازگشت، دیگر فلسطینی باقی نمی ماند»

مجلس اسرائیل «کنست» قانونی را تصویب کرده که به موجب آن کار «اونروا» (UNRWA) (آژانس امداد رسانی و کاریابی سازمان ملل متحد برای پناهندگان فلسطینی) در غزه به شکل خاص، و به طور کلی در فلسطین را ممنوع نموده است. می توانم بگویم که این قانون نسل کشی انسانی را وارد مرحله نسل کشی سیاسی می کند. هدف این است که کار فلسطینی ها به عنوان موجودات انسانی یکسره شود.

هدف اسرائیلی ها از کشتار فلسطینی ها این است که آنها را به پناهنده تبدیل کنند. «نکبه» (فاجعه) دوم در حال رخ دادن است. امروز آنها می خواهند ما را در عرصه سیاسی و قضایی حذف کنند. «اونروا» (UNRWA) به معنی حق بازگشت، شناسایی بی عدالتی تحمیل شده به فلسطینی ها در سال ۱۹۴۸ توسط سازمان ملل متحد در زمانی است که اسرائیلی ها به کشتار فلسطینی ها پرداخته و آنها را از شهرهای زادگاهشان – حیفا، جافا در شمال فلسطین – به سوی لبنان، اردن، سوریه، کرانه باختری رود اردن و نیز غزه اخراج کردند.

«اونروا» تنها آژانس سازمان ملل متحد است که خاص فلسطینی ها است و تنها برای آنها ایجاد شده است. اسرائیلی ها در حال جنگ با این نهاد هستند چون معنای عملکرد آن از نظر سیاسی را به خوبی می دانند. این جنبه سیاسی نسل کشی است. آنها می خواهند رد و اثر جنایت و بی عدالتی خود را پاک نموده و مسئله فلسطین را به یک مشکل منحصرا انسان دوستانه تقلیل دهند. آنها از جایگزینی «اونروا» با یک نهاد دیگر که مطلوب تر باشد حرف می زنند.

«اونروا» تجسم شناخت سیاسی حق بازگشت است. این نهاد پیش از جنگ در غزه به ۱.۷ میلیون یعنی ۷۵ درصد از جمعیت کمک می کرد و امروز به همه جمعیت غزه امدادرسانی می کند. همه ما پناهنده هستیم. «اونروا» برایمان به معنی آموزش، خدمات بهداشتی، درمانگاه و خدمات درمانی است. در غزه حدود ۱۳ هزار تن در استخدام این نهاد هستند. «اونروا» به معنی تأمین آب، غذا، زیرساخت ها، پاکیزگی، نظافت و همه چیز است. برای فلسطینی ها و به ویژه کسانی که در وضعیت پناهندگی هستند به معنی زندگی است.

مدتی طولانی است که آنها با قانون می جنگند

اسرائیلی ها فقط مرتکب کشتار نمی شوند، تاریخ فلسطین و غزه را هم تخریب می کنند. آنها موزه ها، اماکن باستانی و دانشگاه ها را با مواد منفجره تخریب و با خاک یکسان کرده اند. حتی یک حمام قدیمی بیش از هزارساله هم تخریب شده است. نمی خواهند که هیج پیوند تاریخی بین این سرزمین و فلسطینی ها باقی بماند. اکنون حتی می خواهند موجودیت سیاسی ما را هم ازبین ببرند. «اونروا» نماد حضور سیاسی فلسطینی ها و تأکید براین است که اشغالگر دارد همه چیز، نه فقط زمین، بلکه میراث معنوی، تاریخی، فرهنگی و حتی گلدوزی و آشپزی ما را می دزدد و فلافل و حمص را به عنوان «غذاهای اسرائیلی» معرفی می کند.

نتانیاهو و دولت راست افراطی او خیلی خوب می دانند که قانون چه می گوید و زمان درازی است که با آن می جنگند. آنها بارها کوشیده اند به کار «اونروا» پایان دهند ولی تا به حال موفق نشده اند. این بار این کار را با تصویب یک قانون – تقریبا با اکثریت آراء- انجام داده اند.

اما فقط این نیست. آنها در حال تدوین متن قانونی دیگر برای ممنوعیت حضور نمایندگان دیپلوماتیک در بیت المقدس هستند. به خوبی می دانیم که این نمایندگی های رسما «کنسولگری» خوانده شده، برای فلسطینی ها و حتی کشورهایی که رسما حکومت فلسطین را به رسمیت نمی شناسند، حکم سفارت را دارد. من اگر بخواهم روادید ورود به فرانسه دریافت کنم، باید به «کنسولگری» بیت المقدس – و نه سفارت فرانسه در تل- آویو- مراجعه نمایم. همه سفارت خانه ها در تل- آویو قرار دارند چون بیت المقدس هنوز توسط جامعه بین المللی به عنوان پایتخت حکومت اسرائیل شناخته نشده است. تنها استثناء در این مورد، ایالات متحده است که ترامپ سفارت این کشور را به بیت المقدس انتقال داد.

اما، اسرائیلی ها دست به کاری خرابکارانه نسبت به این نمایندگی ها و ارتباط های دموکراتیک با فلسطین زده اند. پس از به رسمیت شناخته شدن حکومت فلسطین توسط اسپانیا، ارائه هرگونه خدمات توسط کنسولگری اسپانیا ممنوع شده است. نروژ هم که همین کار را کرده، در بیت المقدس کنسولگری ندارد. اسرائیل سمت دیپلوماتیک ۸ دیپلومات سفارت این کشور در تل- آویو که مأمور داشتن روابط با فلسطینی ها بوده اند را سلب کرده و از این پس، با تصویب قانون ۳۰ اکتبر ۲۰۲۴ توسط کنست، دیگر امکان ایجاد یک کنسولگری جدید در بیت المقدس وجود ندارد.

احساس انسان نبودن

سلاح مجازات جمعی همچنان کار می کند. مجازات «اونروا» با این ادعا صورت می گیرد که ۱۲ تن از کارکنان آن در عملیات ۷ اکتبر شرکت داشته اند. ادعایی که اسرائیل نتوانسته آن را اثبات کند. ۱۲ تن از میان ۱۳ هزار کارمند. نسل کشی انسانی همچنان جریان دارد و همه آن را می بینند. از هر بهانه ای برای از محتوا خالی کردن کلمات «حق و حقوق» و اجرای نسل کشی سیاسی فلسطینی ها استفاده می شود. همه مردم این کشتارها، این «اسرائیلی سازی ها» و این سلاخی ها را می بینند و هیچ کس واکنشی نشان نمی دهد. حتی جرئت برزبان آوردن عبارت «نسل کشی» وجود ندارد. درحالی که در یوگسلاوی سابق و بیرمانی، سازمان ملل نسل کشی را به رسمیت شناخته بود ولی در فلسطین حرفی از نسل کشی زده نمی شود چون عاملان آن اسرائیلی هستند. جامعه بین المللی چرا در حالی که دربرابر تصاویر کودکان سربریده شده، تکه پاره شده و مدفون در زیر آوارهای خانه هایشان براثر بمباران با بمب های دو تُنی چیزی نمی گوید. چرا باید تکانی به خود بدهد ؟ آنچه که امروز در جبالیا در شمال نوار غزه می گذرد، معادل محاصره «مسعده» برای یهودی ها است. آن تحریم های تحمیل شده به یهودیان توسط رومی ها، دقیقا همینی است که در حال انجام آن در شمال غزه هستند. جبالیا « مسعده »ی فلسطینی ها است. محاصره ای نفوذ ناپذیر. هیچ مواد غذایی، حتی یک لیوان آب به آن وارد نمی شود. خدمات درمانی و امدادی وجود ندارد. هیچ چیز نیست.این وضعیت عدم وجود زندگی است. خانواده هایی کامل در بمباران خانه هایشان کشته شده اند. ۲۰ یا ۳۰ تن. آنهایی که براثر بمباران کشته نمی شوند، با گرسنگی می میرند. من نمی توانم این ستم و تحقیر را تحمل کنم. ما توسط یک دستگاه جنگی بیرحم نابود می شویم و این حس که همه به ما نگاه می کنند و کسی هم نمی جنبد... [آزارمان می دهد]. این حس انسان نبودن. چرا ما باید همه این ها را زیر چشم های دنیایی که مدعی نمایندگی کردن دموکراسی، آزادی و حقوق انسانی است، تحمل کنیم. دنیایی که حقوق بشر، حقوق زنان، حقوق کودکان و حتی حقوق حیوانات از زبانش نمی افتد.

حس این که ارزش چندانی نداری، چنان که انگلیسی ها می گویند «ارزان» (cheap) هستی و تنها سزاوار آن هستی که دربرابر چشم دنیا بمیری. درحالی که دنیا کوچک شده است. با شبکه های اجتماعی، که همه چیز در ۲۴ ساعت شبانه روز به اشتراک گذاشته می شود، هیچ چیز مخفی نمی ماند. همه می توانند ببینند که پسر کوچکی با پدرش وداع می کند. پدری فرزند بی سر خود یا تکه های پیکرش را در یک کیسه حمل می کند چون فقط توانسته تکه پاره های پراکنده آن را بیابد.

به این خاطر است که من باوردارم که اسرائیلی ها در اجرای این نسل کشی سیاسی و درعین حال نسل کشی انسانی موفق می شوند. ممنوع کردن تنها سازمان بین المللی که تجسم حق بازگشت است، آشکارا می خواهد بگوید که حق بازگشت از بین می رود. به این ترتیب، دیگر پیوندی بین فلسطینی ها و سرزمین آنها وجود نخواهد داشت. دیگر رابطه ای بین فلسطینی ها و فلسطین نخواهد بود. چیزی که بتوان فلسطین نامید وجود نخواهد داشت.