آلمان. در مونستر، همبستگی با فلسطین سرکوب شد

سه مجسمه کروی شکل غول پیکرکه توسط هنرمند سبک پاپ Claes Oldenburg طراحی و در سال ۱۹۷۷ نصب شده اند، در کنار دریاچه Aasee در مونستر، نسب شده اند. شکل توپ بیلیاردی آنها انگار می‌خواهد کل شهر را به یک میز بیلیارد غول پیکر تبدیل کند. در این روز سرد ژوئن ۲۰۲۴ این سازه ها متفاوت به چشم می‌آیند. پوسترهایی با شعارهایی مانند «تسلیح به اسرائیل را متوقف کنید»، «به اشغالگری پایان دهید» و «سکوت، خشونت است» به روی آنها نصب شده است.

در پیرامون مجسمه‌ها، پرچمهای فلسطین نصب شده و یک کتابخانه سیار بر پاست. نام نویسندگان و شاعران فلسطینی از جمله غسان کنفانی، ردوا آشور و سمیح القاسم روی جلد کتابها، در زیر پرتو خورشید می‌درخشد.

ده‌ها نفر زیر یک چادر موقت و مجهز به صفحه نمایش نشسته‌اند. افرادی دیگر به آنها ملحق می‌شوند. سازمان دهندگان این گردهمایی را «اردوگاه یک روزه برای فلسطین» نامیده اند، و یادبودی است از نکبه در ۵ ژوئن ۱۹۶۷، تاریخ اشغال سرزمین های بیشتری از فلسطین - کرانه باختری، غزه و اورشلیم - توسط اسرائیل. چند ماشین پلیس در همان نزدیکی پارک شده اند. روی صندلی خود می نشینم. یک عضو گروه «دانشجویان برای فلسطین» که این مراسم را سازمان داده گفتگو را آغاز میکند. او تاکید میکند که تا زمانی که بی عدالتی سخت و جدی وجود دارد، همه گونه شکل مقاومت، از جمله مقاومت مسلحانه، مشروع و ضروری است.

در این شهر ترو تمیز منطقه رنانی شمالی-وستفالن با اکثریت محافظه کار ، بر روی این میز بیلیارد خیالی ، چیزی در حال تحول است.

مونستر یکی از آن شهرهای کارت پستالی است. عمدتاً کاتولیک، محافظه‌کار و مرفه است و در میان زمین‌های کشاورزی وسیعی قرار گرفته. این شهر حدود ۳۰۰ هزار نفر جمعیت دارد که ۴۳۰۹۸ از آنان دانشجوی دانشگاه مونستر هستند. مونستر ۲۵۸۰۰ شهروند خارجی از ۱۵۵ کشور مختلف را پذیراست. این رقم معادل ۸.۶ درصد از جمعیت مونستر است.

در مورد گروه «فلسطین ضد استعماری » (Palästina Antikolonial)

«فلسطین ضد استعماری» بزرگترین گروه فعالان سیاسی برای فلسطین در این شهر است.در سال ۲۰۲۰، پس از انتشار بیانیه‌های بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، که قصدش در الحاق کرانه باختری را اعلام میکرد، این گروه ایجاد شد. در آن زمان طی تظاهراتی که در مرکز شهر برگزار شده بود، شعار «تسخیر زمین‌ها را متوقف کنید» داده شد. این تظاهرات را متهم به یهود ستیزی کردند. رامز، یک عضو این گروه میگوید: از پی این تظاهرات چند نفر از فعالان حاضر تصمیم به ایجاد این گروه گرفتند.

کمیته عمومی دانشجویی دانشگاه مونستر (AStA) از همان ابتدای ایجادش به سرعت از این گروه فاصله گرفت. خصوصاً به دلیل مخالفت اتحاد جوانان علیه یهود ستیزی با شرکت «فلسطین ضد استعماری» (Palästina Antikolonial) در رویدادهای روز سالانه «جهت گیری دانشجویان». در بیانیه ای از AstA آمده است که «با نگرانی» احیای «یهود ستیزی (در رابطه با اسرائیل) و اسطوره‌های توطئه در جامعه و در میان بدنه دانشجویی» را مشاهده کرده است، و افزود: « بر اساس قطعنامه StuPa (مجمع دانشجویی) در۱ اوت ۲۰۱۹، AStA هرگونه همکاری با جنبش ”بایکوت، عدم سرمایه‌گذاری و تحریم اسرائیل“ (BDS) را رد می کند. از زمان تأسیس خود در ژوئن ۲۰۲۰،” گروه فلسطین ضد استعماری“ چندین بار به دلیل یهودی ستیزی خود (در رابطه با اسرائیل) توجه را به خود جلب کرده است و با فعالان جنبش BDS ارتباط دارد». این کمیته تظاهرات گروه «فلسطین ضد استعماری» علیه الحاق کرانه باختری را از جمله «شواهد» یهود ستیزی ان تلقی میکند.

این اتهامات یهودی ستیزی بلافاصله توسط گروه یهودی Jüdische Stimme (صدای یهود) رد شد: «ما با توصیف گروه ” گروه فلسطین ضد استعماری“ (Palästina Antikolonial) به عنوان ضد یهودی عمیقأ مخالفیم […] ما سوء استفاده از ” اتهام یهودی ستیزی زدن“ برای بدنام کردن جنبش‌های همبستگی با فلسطین را به شدت رد می کنیم.»

به این ترتیب و علیرغم فضای خصمانه پس از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ این گروه سعی به گسترش دادن فعالیت خود دارد.

افسران پلیس در همه جا

در شب یادبود ۱۰نوامبر ۲۰۲۳ که در مقابل ایستگاه قطار مرکزی سازماندهی شده بود، تعداد ماموران پلیس حاضر در محل بیشتر از تظاهرکنندگان بود. یکی از ماموران صرفاً برای ترجمه شعارهای عربی حضور داشت. این حضور پلیسی تمایل ضد عرب آنها را آشکار می کرد. یکی از تظاهرکنندگان حاضر در مراسم می‌گوید: «تقریباً انگار این پلاکاردها متهم هستند به” یهودستیزی “ یا ” تروریسم فقط به خاطر اینکه به زبان عربی نوشته شده‌اند».

تا پایان گردهمایی پلاکاردها حفظ شدند، اما لحظاتی بعد، پلیس با خشونت و بدون تمایزی به افراد حاضر، از جمله خانواده‌های بچه دار حمله کرد، و تمام پلاکاردها و شمع‌ها را از بین برد.

اگرچه ما دسترسی به اطلاعات جامع نداریم، اما داده‌های برگرفته از نامه های مختلف پلیس به فعالان این گروه جالب توجه هستند. حداقل ۲۵ نفر از شرکت کنندگان در سه اعتراض برگزار شده در اکتبر و نوامبر ۲۰۲۳ محکوم به اتهامات جنایی شدند.

اکثریت قریب به اتفاق این اتهامات صرفاً بیانیه‌ها یا پلاکاردها با شعارهایی مانند «از رودخانه تا دریا»، «اسرائیل کودکان را می‌کشد» یا « X تعداد کودکان کشته شده توسط اسرائیل» هستند که پلیس آن را «تحریک آمیز» یا «سخنان نفرت‌انگیز» توصیف کرد. استفاده از اصطلاحات «پاکسازی قومی» یا «نسل کشی» نیز ممنوع بود. در هفته های اول تظاهرات، به محض ذکر کلمه «نسل کشی»، پلیس به راهپیمایی حمله کرده و تظاهرکنندگان را دستگیر میکرد.

به تخمین فعالان، بین اکتبر ۲۰۲۳ و اوت ۲۰۲۴، حداقل ۵۰ پرونده‌ کیفری بر علیه آنها ایجاد شده که بسیاری از آنها لغو شدند. گروه «فلسطین ضد استعماری» (Palästina Antikolonial) تصمیم به مبارزه قانونی گرفت و هر بار که به دادگاه رفت برنده شد.

سیستم قضایی، یک سلاح ارعاب

رامز، تغییر رفتار پلیس مونستر را به ما توضیح می دهد: برخلاف برلین، ابزارهای کنترل و ارعاب دیگری جانشین خشونت فیزیکی علیه راهپیمایان طرفدار فلسطین شده‌اند. به وجهی که فعالان یک «پاکت زرد» معروف را در صندوق پستی خود دریافت کردند. این پاکت نشانگر «اتهام جنایی»، گیرنده را ملزم به پاسخگویی در مقابل پلیس یا پرداخت جریمه میکند. علت محکومیت در این نامه‌ها همیشه به طور مبهم ذکر میشود. اما نام گیرنده نامه در سابقه کیفری ثبت میشود و می تواند بر جنبه های مختلف زندگی او تاثیر بگذارد.

در فوریه ۲۰۲۳، فعالان رویدادی را در بزرگترین موزه مونستر، موزه LWL، مختل کردند. آنها خواستار پایان دادن به نسل کشی در غزه و « فرهنگ محو صدای فلسطینیان در آلمان» شدند. این تظاهرات در پی ممنوعیت(۱) حدود صد نفر از جهان هنر و فرهنگ آلمان از شرکت در کنفرانس ها و رویدادهای مختلف، برگزار شد. فعالان برای شرح اتفاقات تراکت پخش کردند و اسم هنرمندان، نویسندگان و شخصیتهای فرهنگی ممنوعه را به دیوار زدند.

خیلی سریع پلیس به صحنه حمله کرد. روزنامه نگاری از یک روزنامه محلی در کنار پلیس بود و عکس می گرفت، تظاهرکنندگان را تحریک می کرد و حتی به پلیس در محاصره کردن و گوشه گیر کردن فعالان، کمک میکرد . او حتی چندین بار به سعد، روزنامه‌نگار مستقلی که این رویداد را برای ایستگاه رادیوی خودمختار - رادیو ناآرامی «Unrest Radio» - پوشش می‌داد، نزدیک شد، و اصرار در گرفتن عکس او داشت. این رادیو بخش بزرگی از پلتفرم خود را به پوشش خبری وقایع در غزه و فاش کردن همدستی برلین اختصاص می‌دهد.

آن روز، در موزه، همه فعالان مجبور شدند کارت شناسائی خود را نشان داده و محل سکونت خود را به پلیس اعلام کنند. به آنها اطلاع داده شد که نامه ای دریافت خواهند کرد که عواقب قانونی «فعالیت مخرب» را به آنها ذکر خواهد کرد. سعد روزنامه‌نگار است و به این دلیل دستگیر نشد، اما چند روز بعد، دریافت نامه ای از پلیس او را شگفت زده کرد. «چگونه می توانستند نام و آدرس مرا که آن روز از من نخواستند، بدانند ؟» او از استقرار افسارگسیخته نظارت پلیسی نگران است. اما پلیس و سیستم قضایی تنها کسانی نیستند که صدای فلسطینیان را محدود و خفه می کنند.

جامعه، بین اختلاف عقیده و مخالفت

کلام یکی از تظاهرکنندگان در جریان یک مراسم یادبود که از کشته شدن اعضای خانواده خود در غزه صحبت می کرد، توسط یک زن آلمانی قطع شد. او از لحن «بیش از حد سخت و بیش از حد احساسی» او انتقاد کرد و پرسید: « چرا نمی توانید با صدای آرام تر صحبت کنید؟ » او پاسخ داد که خشم و اندوه خود را در مورد یک نسل‌کشی که با پول مالیات‌دهندگان آلمانی - از جمله پول آن خانم - تأمین مالی می‌شود، بیان میکند. این شکل از « کنترل پلیسی» به وسیله شهروندان رایج است و به وضوح نشان دهنده احساسات عمیق آنهاست.

بخشی از این واکنش ها ناشی از تضادهای تاریخی است که ریشه در جامعه آلمان دارد. این با مفاهیمی مانند Staatsräson (مصلحت نظام) ربط دارد - امنیت اسرائیل « مصلحت نظام دولت آلمان» در نظر گرفته می شود. دبورا فلدمن، نویسنده آلمانی و یهودی میگوید که « نحوه‌ی ارائه یهودیان آلمانی به عموم» یک «رابطه بده بستانی» است. به استدلال فلدمن، هر چه صدای یهودیان غیر وابسته به اسرائیل خاموش‌تر میشود، صدای آلمانی‌هایی که عقده‌های گناهشان در ارتباط با هولوکاست چنان است که یهودیت را تا حدی وسواس‌گونه مقدس کرده‌اند، بلندتر می‌شود(۲).

تعهد «دانشجویان برای فلسطین»

در سال ۲۰۲۳ سنای دانشگاه WWU واقع در مونستر رأی به تغییر نام آن از ویلهلم دوم(Wilhelm II) به دانشگاه مونستر(Universität Münster) داد. این تصمیم تقریباً پنج سال پس از پیشنهاد تعدادی از دانشجویان برای تغییر نام گرفته شد که می‌خواست دانشگاه را از چهره ای مظنون به نازیسم و یا حداقل مدارا با آن، دور کند. گروه دانشجویان برای فلسطین نیز در همین راستا متولد شد. توصیفی که در حساب اینستاگرام گروه درج شده او را «یک گروه همبستگی بین المللی» معرفی میکند، که «همبسته با فلسطین است و در حال مبارزه برای آزادی بیان و علیه نسل کشی کنونی» است.

در دسامبر ۲۰۲۳، گروه اسلحه انتقاد(Waffen der Kritik) ، یکی دیگر از گروه‌های دانشجویی مارکسیست فعال در چندین شهر آلمان، در بیانیه‌ای دانشجویان را دعوت به خود سازماندهی و بسیج، به منظور «شرکت در مبارزه طبقاتی» - طبق مانیفست گروه - و برای «جهانی بدون استثمار و ظلم» می‌کند. گروه دانشجویان برای فلسطین در واکنش به این بیانیه ایجاد شد.

یک عضو دانشجویان برای فلسطین در شهر مونستر، در خوابگاه دانشجوئي J ، در سال ۲۰۲۲ از آمریکا به مونستر آمد. کمتر از یک سال بعد، او به پویایی سرکوب و سانسور در محوطه دانشگاه پی برد. او که با فعالیت دانشجویی آشنایی داشت، از روش‌های وحشیانه‌ای که در مؤسسات دانشگاهی آلمان و فراتر از آن برای سرکوب صداهای طرفدار فلسطین استفاده می‌شود، شوکه شد. او فضای کنونی را «لغزشی به سوی فاشیسم» که کسی واقف به آن نیست توصیف می کند.

در ژانویه ۲۰۲۴، دانشجویان برای فلسطین شعبه مونستر نامه ای سرگشاده به مسئولین دانشگاه را به اشتراک گذاشتند. در این نامه، از ریاست دانشگاه درخواست شد تا «در برابر نسل کشی مداوم فلسطینیان در غزه موضع رسمی بگیرد» و «مسئولیت همبستگی خود با بخش دانشگاهی فلسطین و با کل مردم فلسطین در مواجهه با نسل کشی را به عهده بگیرد». این نامه درخواست کرد که آتش‌بس فوری برقرار شود، کمک‌ها بدون ممانعت به غزه ارسال شوند و همکاری با نهادهای اسرائیلی قطع شود و یادآور شد که غزه قربانی «علم کشی» (نابودی منابع آموزشی و فرهنگی، فضاها و افراد) است. در این نامه درخواست شده بود از حمایت نهادی به دانش آموزان، محققان و معلمان، که در معرض نسل کشی بودند. هیچ یک از این درخواست های فوری برآورده نشد. هیچ پاسخ جدی دریافت نشد.

«چپی‌ها» کجا هستند؟

سعد می گوید که بسیاری از فضاهای فرهنگی، دانشگاهی و اجتماعی درهای خود را به روی رویدادهای همبستگی با فلسطین می بندند. او لیست سانسورکننده‌های صداهای فلسطینی را ذکر میکند: دولت، نهاد دانشگاهی و چپ‌ها. او اصرار دارد: «بله... فعالان چپ در مونستر». رامز سر تائید تکان می دهد و چپ آلمان را با احزاب، گروه ها و فضاهای چپ در کشورهای مختلف جهان که با مبارزات ضد استعماری مردم فلسطین همسو هستند، مقایسه می‌کند. او کمی ناامیدانه می خندد: «اما در آلمان... بسیاری از گروه های ” چپ “گفتمان و نظر کاملاً متفاوتی دارند. آنها در واقع از ایده ی ” مصلحت نظام “ حمایت می کنند و با دولت آلمان همدست هستند». احساس او و همچنین سعد در تجربه دانشجوی خوابگاه جی که چپ آلمانی را «کشف کرد» منعکس است. این دانشجو می‌گوید: «شما افرادی دارید که… [می‌خندد] آنارشیست – آنارشیست خودخوانده، چپ خود خوانده – هستند ، افرادی که قرار است خود را وقف این آرمان‌های برابری کنند و می‌خواهند برای انقلاب تلاش کنند... و به محض اینکه وارد این موضوع [فلسطین] می‌شوید، کاملاً مشخص می‌شود که این افراد در واقع خیلی بیشتر به دولت نزدیک هستند تا به هر گونه آرمان تحول اجتماعی واقعی.»

گروه به اصطلاح آنتی دویچه(Antideutsche)(۳) نمونه ای است واقعا نگران کننده از یک گروه «چپ» و «ضد فاشیست» طرفدار صهیونیست. این گروه متعهد به حمایت از دولت اسرائیل و همچنین ایده ی «مصلحت نظام آلمان» است. این تعهدات گروه آنتی دویچه را به گردابی واقعی از تناقضات تبدیل می کند و آن را به مسیر حمایت کامل از یک کشور نسل کش و استعمارگر در برابر خلقی استعمار شده، سوق می دهد. مبارزه با جنگ نسل کشی مبارزه ای است یک تنه، و در عین حال بسیار سرسختانه... ماریکه، یک فعال «فلسطین ضد استعماری» (Palästina Antikolonial) می گوید «ما باید غزه را مرکز مقاومت قرار دهیم. این را باید در خاطر حفظ کنیم»

۱- از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ تا ژانویه ۲۰۲۴، بیش از ۴۰ رویداد در آلمان ممنوع شد. در ۸ ژانویه ۲۰۲۴، فراخوان فرهنگیان بین‌المللی برای تعلیق همه مشارکت‌ها در موسسات، جشنواره‌ها، کنفرانس‌ها و نمایشگاه‌ها در آلمان، بیش از ۶۵۰ امضاکننده از جمله نویسنده فرانسوی (و برنده جایزه نوبل ادبیات) آنی ارنو را گرد هم آورد. در ۴ ژانویه، نامه ای سرگشاده خطاب به سنای فرهنگی شهر، با امضای ۴۰۰۰ فرهنگی فعال در برلین منتشر شد. این نامه اعتراض کرد به تصمیم سنای فرهنگی شهر که تعریف اتحاد بین المللی یادبود هولوکاست (IHRA) از «ضد یهود بودن» را پذیرفته بود. بر مبنای این تعریف «ضد صهیونیسم» یک شکل جدیدی از «ضد یهود» بودن است.

۲- دبورا فلدمن، «آلمان جای خوبی برای یهودی بودن است. مگر اینکه مانند من، یک یهودی منتقد از اسرائیل باشید»، گاردین، ۱۳ نوامبر ۲۰۲۳.

۳- کلمه AntiDdeutsche یعنی «ضد آلمانی» (به تعبیری مخالف ناسیونالیسم آلمانی). این جنبش که در دهه ۱۹۹۰ در زمان اتحاد مجدد آلمان ظاهر شد. کسانی که خود را«آنارشیست‌های چپ» می پندارند و منکر نازیسم آلمان هستند، گرد هم می آورد، و در عین حال بدون قید و شرط از اسرائیل حمایت می‌کنند. آنها نسل کشی غزه را محکوم نکردند.