شنبه ۶ ژوئن ۲۰۲۵
اویگدور لیبرمن، وزیر دفاع پیشین اسرائیل روز پنجشنبه در رادیو «کان رِشت» «افشاء» کرد که اسرائیل به دستور نخست وزیربه یک گروه جنایتکار وابسته به «داعش» (۱) سلاح تحویل داده است. این عملیات «با تأیید نتانیاهو» ولی «بدون تصویب شورای وزیران» انجام شده است. بنابر گفته همین وزیر پیشین، رییس «شین بت»، [دستگاه اطلاعات داخلی] در جریان این امر بوده ولی معلوم نیست که رئیس ستاد ارتش تا چه حد از آن اطلاع داشته است.
نتانیاهو این اتهامات را رد نکرده است. دفتر او پاسخ داده : «اسرائیل برای غلبه بر حماس، به پیشنهاد همه روسای دستگاه های امنیتی، از همه ابزارهای مختلف استفاده می کند».
این راز مورد ادعای حکومت بهانه ای مسخره است. داعش که بخشی از تبلیغات مرسوم اسرائیل است را فراموش کنید. در غزه حکومت اسلامی وجود ندارد. خانواده هایی مافیایی هستند که کامیون های حاوی کمک های انسان دوستانه بین المللی را، پیش از تحریم ها با همدستی ارتش اسرائیل تصرف می کردند. من در این یادداشت ها ازمدت ها پیش درباره این گروه های سازمان یافته حرف زده ام. اما، طبق معمول، حرف یک روزنامه نگار فلسطینی با سوء ظن روبرو می شود، اما حرف اسرائیلی ها، حتی اگر کاملا یاوه باشد، پذیرفته می شود. این بخشی از جنگ رسانه ای است که علاوه بر جنگ عادی بر ما تحمیل می شود. امروز، خود نخست وزیر اسرائیل بر اقدامات این گروه ها مهر تأیید می زند.
«شبه نظامی ضد حماس»
درعین حال، بخش اصلی این سازمان ها می کوشد با معرفی خود به عنوان یک جنبش مسلح «حفاظت از مردم» مشروعیت به دست آورد. این چنین است که صفحه کاربری فیسبوک یاسر ابوشباب خود را با عنوان «نیروهای مردمی» معرفی می کند. تصویر این صفحه مردی حدود ۴۰ ساله را نشان می دهد که نگاهش به هدفی در نقطه ای دور دوخته شده، جلیقه ای ضدگلوله برتن و یک تفنگ در دست دارد و در زمینه عکس شعله های آتش و عقابی درحال پرواز دیده می شود.
یاسر ابوشباب فردی شناخته شده است (عکس را ببینید). او به خاطر قاچاق مواد مخدر توسط دستگاه قضایی بازداشت و محکوم شده و عضو یکی از قبیله های بدوی مهم است که در آغاز جنگ بر اثر بمباران و با کمک اسرائیلی ها از زندان فرار کرد و بعد به کار غارت محموله های کمک انسان دوستانه پرداخت. اسرائیلی ها همیشه با سناریویی مشابه، کامیون ها را وادار می کنند که از جاده هایی عبور نمایند که تردد مردم غزه در آنها، بجز مردان ابوشباب، ممنوع است و این افراد در آنجا با اسلحه هایی نو کمین می کنند و به نظر می رسد که با اطلاعاتی که از اسرائیلی ها دریافت کرده اند به غارت می پردازند. نگفته پیدا است که هدف اسرائیلی ها ایجاد هرج و مرج و نشان دادن ناتوانی سازمان ملل متحد از حفلظت از محموله های کمک خود و نیز متهم کردن حماس است. این درحالی است که پهپادهای اسرائیلی به طور مرتب به سوی حماسی هایی تیراندازی می کنند که می کوشند از محموله های در حال انتقال به انبارها محافظت نمایند.
با این حال، همین اواخر، اسرائیل بر نقشی که برای یاسر ابوشباب به عنوان شبه نظامی ضد حماس قائل است مهر تأیید زد. بین این غارتگران و حماس جنگی تمام عیار جریان دارد: در نوامبر ۲۰۲۴، حماس ۹ تن از اعضای این گروه، از جمله یکی از برادران یاسر ابوشباب را اعدام کرد و ابوشباب حماس را «مزدور جمهوری اسلامی ایران» خواند. او تأکید کرده که اکنون «منطقه ای از غزه، که از تسلط حماس آزاد شده، را تحت کنترل دارد». او مدعی است که «با هماهنگی با تشکیلات خودمختار فلسطین» که آن را «مشروع» می داند کار می کند. این درحالی است که تشکیلات خودمختار داشتن هرگونه رابطه با ابوشباب را رد کرده است. در ویدیوهای منتشر شده در فیسبوک، مردان مسلح او دربرابر خودروهای شاسی بلند دیده می شوند. ابوشباب همچنین تأکید می کند که از کامیون های کمک هایی که جدیدا وارد می شود محافظت می نماید.
اسرائیل می خواهد در غزه «صحوه» ایجاد کند
اما، این محافظت از چه چیز و دربرابر چه کسی است؟ ابوشباب و مردانش در ساحل مجاور رفح در چادرها و چند ساختمان تخریب نشده مستقر هستند. این منطقه ای است که کاملا در اشغال ارتش اسرائیل است و بجز آنها حتی یک فلسطینی هم در آنجا وجود ندارد.
این رهبر «ضد حماس» می خواهد مردم غزه را به این منطقه بکشاند و وعده می دهد که این کار با «هماهنگی» با اسرائیلی ها انجام می شود. او مدعی است که منطقه امن است، بمباران نخواهد شد و در آن چادر و غذا وجود دارد. در صفحه فیسبوک او شماره تلفن هایی به اشتراک گذاشته شده که هرکسی می تواند با آنها تماس بگیرد.
این عملیات که توسط سردسته ای انجام می شود که بدل به رئیس یک گروه شبه نظامی شده، یادآور سابقه هایی است. اسرائیلی ها درحال تکرار کارهایی هستندکه در طول اشغال جنوب لبنان بین سال های ۱۹۷۸ و ۲۰۰۰ می کردند. در آن زمان، آنها «ارتش جنوب لبنان» (ALS) را به وجود آوردند که در ابتدا تحت ریاست سعد حداد و مسئول مبارزه علیه حزب الله بود و بعد تحت فرمان آنتوان لحد درآمد. همچنین این را می توان با وضعیت عراق هم مقایسه کرد که در آن آمریکایی ها به شبه نظامی های قبیله ای به نام «صحوه» (بیداری) پول می دادند تا جامعه سنی را نمایندگی کنند و رودرروی القاعده بایستند.
اسرائیل می خواهد در غزه هم « صحوه » ایجاد نماید. اما غزه لبنان و عراق و حماس هم تنها یک جنبش مسلحانه نیست، بلکه یک ایدئولوژی است که می توان آن را قبول داشت یا نداشت، اما ۴۰ سال است که در جامعه ریشه دارد. فزون براین، در غزه بین شیعیان و مسیحی ها (حداد و لحد افسران مسیحی ارتش لبنان بودند) یا مثل عراق بین شیعه و سنی ها تفرقه وجود ندارد. در اینجا تنها چیزی که وجود دارد جنگ بین اشغالگر و اشغال شده است. اسرائیلی ها می دانند که نمی توانند در این جنگ برنده شوند، از این رو می خواهند آن را تبدیل به یک جنگ داخلی کنند، چنان که آمریکایی ها در عراق در انجام آن توفیق یافتند.
ملت ما فریب نمی خورد
اسرائیلی ها خیال می کنند که مردم غزه از به اصطلاح «نیروهای مردمی» دربرابر حماس حمایت می کنند. این درست است که از محبوبیت حماس کاسته شده و این امر فقط مربوط به بعد از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ نیست و به پیش از آن برمی گردد. از زمان به قدرت رسیدن حماس در سال ۲۰۰۷، شماری از مردم غزه با سیاست های آن موافق نبودند. اما آنچه که اسرائیلی ها نمی فهمند، این است که ما بین کسانی که با آنها همکاری می کنند و برادرانمان تمایز قائل هستیم. می توان برادری داشت که اشتباه های زیادی می کند و ما را به جنگ هایی بی پایان می کشاند، اما این برادر، هرعیبی که بتوان به او نسبت داد، با ما می میرد و نسل کشی را تحمل می کند، درحالی که ابوشباب و مردانش برای اشغالگر کار می کنند.
این بار اول نیست که اسرائیلی ها می کوشند در غزه نفاق ایجاد کنند. آنها قبلا هم برای همکاری با خانواده های قدرتمند تلاش کردند ولی روسای این خانواده ها این را رد کردند. فزون براین، یاسر ابوشباب نماینده خانواده خود نیست و این خانواده با کار او موافقت ندارد. او یک دسته شامل ۵۰ تن را اداره می کند و رئیس خودخوانده «نیروهای مردمی» تنها به حساب شخص خود عمل می کند.
مردم غزه خواهان جنگ داخلی نیستند. می خواهند که جنگ و نسل کشی پایان یابد و راه حلی سیاسی، اعم از تشکیل دولت توسط تشکیلات خودگردان یا هرچیز دیگر پیدا شود. آنها نمی خواهند که مثل سال ۲۰۰۷ گروه های فتح و حماس با یکدیگر رودررو شوند. هیچ کس خواهان به جان یکدیگر افتادن این گروه ها نیست. مردم ما فریب نمی خورند. آنها خیلی خوب می دانند که آنچه دارد رخ می دهد توطئه و دسیسه است.
روزی که اسرائیلی ها جنوب لبنان را ترک کردند، ژنرال لحد که در کشور خود برای خیانت به مرگ محکوم شده بود، به اسرائیل گریخت و دیگر هرگز به لبنان بازنگشت. هنگامی که آمریکایی ها عراق را ترک کردند، «صحوه» به تدریج از بین رفت. با عقب نشینی اسرائیلی ها هم همه این قبیله ها ازبین خواهند رفت. نفع آنها در این است که با دقت به تاریخ بنگرند.
