شکاف در میان یهودیان فرانسه بر سر اریک زمور

نامزدی احتمالیِ حامیِ [نظریه¬]«جایگزینی بزرگ» برای تکیه زدن بر اریکه قدرت در کاخ الیزه، همچنان موجی از حیرت در جامعه یهودیان فرانسه بر می¬انگیزد. بسیاری از یهودیان می‌گویند که می‌خواهند به اریک زمور (١)رای بدهند، موضوعی که نارضایتی فراوانی در بین چهره‌های سرشناس جامعه ایجاد نموده است. این را می‌توان به‌عنوان جنبشی زود گذر، و همچنین پیامد اشتباه در تحلیل پیرامون اسلام‌ هراسی و حمایت مستمر از سیاست‌های اسرائیل دانست.

« این کلام آخر است. برای ثبت در حافظه¬ تاریخ». این سخن، نتیجه گیری نهایی است که وکیل پاتریک کلوگمن(٢) در «پیام اخلاقی»، برنامه رادیوی RCJ متعلق به صندوق اجتماعی یهودیان متحد(٣)، روزچهارشنبه ٦ اکتبر ٢٠٢١ بیان کرد. موضوع: اریک زمور و مسئله یهود. او با تاسف اظهار می کند: «قهرمان راست افراطی فرانسه، یک یهودی است که بر یهودی بودنش تاکید دارد». لفاظی‌های نژادپرستانه زمور، عقده های‌های ضد عربی و ضد مسلمانانی او، و نفوذ روبه فزونی‌اش در میان برخی یهودیان فرانسوی، موجب نگرانی وکیل کلاگمن و بسیاری دیگر از جمله سرژ و آرنو کلارسفلد (٤) شده است که در روزنامه لوموند ١١ ژوئیه ٢٠٢١، از یهودیان درخواست کرد که «از راست افراطی دوری کنند». کلاگمن از اینکه «می بیند یهودیانی که بر یهودی بودنشان تاکید دارند از زمور حمایت می کنند» متاثر می¬شود و از این که شنیده می شود: «در عین حال، او در سخنانش حقایقی را بازگو می¬کند»... ابراز تأسف می کند که «هیچ چیز خارج از تولد او وجود ندارد که اریک زمور را به یهودیت پیوند دهد».

وکیل کلاگمن، همچنین یکی از اعضای کمیته راهبری شورای نمایندگی مؤسسات یهودی در فرانسه (٥) (CRIF) است و نیز، ریاست اتحادیه دانشجویان یهودی فرانسه (UEJF) را بر عهده دارد. او همچنین در حزب سوسیالیست از سال ٢٠١٤ تا ٢٠٢٠ به عنوان معاون روابط بین‌الملل، نقش برجسته‌ای در شهرداری پاریس ایفا کرد. دوست نزدیک شهردار سابق پاریس برتراند دلانوئه (٦) و نیز شهردار فعلی این شهر ان هیدالگو(٧) است و در سال ٢٠١٥، معمار عملیات پرمناقشه «تل آویو-پلاژ»(٨) بود.

او که از چهره های اردوگاه هواداران کم و بیش دلزده ی اسرائیل به حساب می آید، ضد نژادپرستی تاریخی است و انزجار خود را در برابر اسلام هراسی افسارگسیخته بخشی از افکار عمومی -از جمله یهودی ها- به نمایش می¬گذارد. وی پیش از این، عضو انجمن «امداد خواهی برای نژاد پرستی» (٩) بود. این جهت گیری، مخالف نگاه همقطارش ژیل-ویلیام گلدنادل (١٠) است، اسلام هراس سرشناس و هودار پرشور [سیاست]حفظ مستعمرات که هر چه بیشتر تمایل خود را به زمور آشکارا بیان می کند.

کلاگمن به شدت عصبانی است، زیرا جای حساسی مورد هدف قرار گرفته شده است. او، من و چند تن از نزدیکانم، خویشاوندانی داریم که علی رغم یهودی بودن، فکر رای دادن به زمور نه تنها موجب آزارشان نمی شود، بلکه کاملاً برعکس از آن دفاع می کنند. این مشاجرات، تنش ها و یا آه و ناله های بزدلانه، موجب می شود یک گروه از یهودیان فرانسه، وقتی متوجه می شوند که این و آن در حال تمجید از«ایده های خوب» کاندیدای تهوع آور ریاست جمهوری هستند، چهره خود را از شرم پنهان کنند. آنها با ابراز حمایت خود از زمور در محافل خانوادگی و انجمن های خصوصی، گام جدیدی برداشته اند، بدون اینکه بتوان با قاطعیت گفت که آیا این موضوع در حد یک جرقه ی ناچیز است یا یک زلزله عمیق.

این امر به خودی خود یک خبر کاملاً مایوس کننده است. اما این یاس نباید موجب شود فراموش کنیم که این موضوع مربوط به دیروز نیست. بیش از ١٢٠٠ نفر برای شرکت در کنفرانس زمور حاضر به پرداخت پول شده بودند، زمانی که در سال ٢٠١٦ ، در کنیسه بزرگ پاریس، خیابان «دو لا ویکتور»، با شرکت خاخام «ژیل برنهایم» ، در بزرگداشت «پتن¬ایسم»(١١) شرکت کردند: بسی شوربختانه، از همان زمان بخشی از مراسم مسح برای او انجام شده بود( کنایه از دادن اعتبار به وی.م).

واپسین فرصت پیش از فرار و پناهنده شدن

حامیان یهودی زمور که از شبکه های خبری CNews و برنامه «نوبت های خبری روزانه» سیراب شده اند، از زمانی که رسانه ها - در حقیقت رسانه های وابسته به آنها – فتیله رقابت را بالا کشیدند، از جنگل بیرون آمدند؛ همان کانال هایی که سریعاً نامزد احتمالی، اغلب ( و نه همیشه)خارج از رده را، برجسته می کنند. نئومی هالیوآ(١٢)، سردبیر دفتر پاریس شبکه I٢٤news ، یعنی همان شبکه ی طرفدار اسرائیل متعلق به پاتریک دراهی (١٣)، بی¬تردید در عین آگاهی کامل از طبقه اجتماعی مخاطبان خود، در تاریخ ٢٧ سپتامبر، در سایت گفتگو(١٤)، مجله راست افراطی الیزابت لوی، به نوعی اظهار تعهد و وفاداری می کند. او می نویسد:«چند هفته است که در پایان نماز در کنیسه‌ها ، تقابل افکار به اصطکاک و حتی توهین تبدیل شده است. کسی که می گوید “خجالت نمی‌کشی؟ می خواهید به یک پتن ایست رای دهی ؟!” در جواب می شنود “زمور نجات دهنده ماست، همانی که خداوند برای دفاع از ما سر راه مان قرار داده است !” . روزنامه نگار سپس ادامه می دهد که برای بسیاری از یهودیان طبقات مردمی دارای تبار شمال آفریقائی، «زمور مظهر “آخرین فرصت” پیش از فرار و پناهنده شدن است. سنگری در برابر ناپدید شدن، چشم انداز یک زندگی جدید احتمالی که ارزش چشم پوشی روی برخی [اظهارات] افراطی را دارد». خلاصه کلام چشمانتان را ببندید.

و روزنامه نگار دست به ستایش بلند می کند برای «مردی که برچسب¬ها، فشار گروه¬ها، زندگی در خانه مجلل را وا می¬گذارد، کسی که همیشه از نشان دادن واکنش¬های طایفه¬ای خودداری کرده است»مانند « رقصیدن با موسیقی شرقی در مراسم عروسی، همانطور که در بین سفاردی¬ها(١٥) مرسوم است». از دیگر سو، زمور صرف ناهار در شهر را، که یک سنت کاملاً فرانسوی است، کوچک نمی¬شمرد.همانطور که لوموند افشا کرد : او احتمالا با ژان ماری لوپن(١٦)، که بارها به دلیل یهودی ستیزی محکوم شده و نیز در کنار دختر یواخیم فون ریبنتروپ(١٧) نازی، که در «نورنبرگ» محاکمه و اعدام شد، غذا خورده است. مورخ «ژرمی روبنشتاین» در تاریخ ٧ اکتبر در سایت خبری –فرهنگی هیا(١٩) به طعنه گفت: «می‌توان آن غذای چرب و نرم را تصور کرد، جایی که آقای چاپلوس Z ، در جستجوی واژگانی برای بذله گویی های خود است، مانند بسیاری از کاپوها(٢٠)(توابان همکار زندانبانان) اردوگاه های نازیها، که اربابانشان را سرگرم می‌کردند».

روزنامه نگار I24news در این خط فکری تنها نیست. یک مجری ثابت تلویزیون و سایت گفتگو، ستون‌نویس دائمی برای Figaro-Vox - دو رسانه ای که پخش گفته های زمور فعال هستند - ، وکیل و حامی فعال افراطی‌ترین جناح راست اسرائیل، ژیل ویلیام گلدنادل، به او چراغ می زند. در ٢٧ سپتامبر، پس از مناظره بین ژان لوک ملانشون (٢١)، نماینده مجلس «حزب فرانسه تسلیم ناپذیر» (٢٢)(LFI) و زمور، گلدنادل که از «چپ گرایی» متنفر است، توضیح می دهد که زمور باید «بیشتر به اردوگاه چپ افراطی مخوف ضربه بزند (...)این ایدئولوژی چپ که توانسته است، از طریق[سیاست] تخریب، بخش بزرگی از نخبگان و گروه کوچکی از مردم را متقاعد کند که “مقاومت میهنی” در برابر تهاجم [مسلمانان] ، یادآور « “دوران همکاری با اشغالگران نازی”(٢٣) است». در اینجا ستایش از مارشال فیلیپ پتن یک جبهه ثانویه را می گشاید . آیا در مورد پتن کمی زیاده روی شده است ؟ کلاگمن یادآوری می کند که در حکومت او موقعیت قانونی یهودیان اصلاح و مستحکم شده است.

یک « یهودیت انکار مدار هولوکاست»(٢٤)

خود «شورای نمایندگی مؤسسات یهودی در فرانسه »( CRIF ) نگرانی اش را پنهان نمی کند که نشان دهنده ی گستردگی این پدیده است. در ٢٠ سپتامبر، وب سایت این شورا پستی با عنوان «زمور: مجازات مضاعف یهودیان فرانسوی» منتشر کرد. یوناتان آرفی (٢٥)، نایب رئیس شورای هماهنگی، می نویسد: «به عنوان یهودی ما مسلماً مسئول گفته¬های اریک زمور نیستیم. اما مسئولیت داریم در مقابل او بایستیم». شخص رئیس شورای هماهنگی، فرانسیس خلیفه اضافه می کند که «هیچ رای یهودی نباید برای کاندیدای احتمالی یعنی اریک زمور داده شود». مارک نوبل (٢٦) مورخ ، محقق و مدیر مطالعات شورای هماهنگی یهودیان نیز چندین سال است در مقالات مختلف، ایدئولوژی «عامل آخرالزمانی» را که در آن «یهودیت انکارمدارهولوکاست» تشخیص داده می شود، تقبیح کرده است؛ این ایدئولوژی همان عناصر زبانی راست افراطی ضد یهود را به کار می گیرد که سرهنگ آلفرد دریفوس(٢٧) را گناهکار می شمرد. چندین رهبر از انجمن های دیگر نیز نگرانی خود را مخفی نمی کنند. آریل گلدمن(٢٨)، رئیس صندوق اجتماعی یهودیان متحد، تأیید می کند که «از هم دین بودن با او خجالت می کشم» در حالی که «اتحادیه دانشجویان یهودی فرانسه»(UEJF) از طریق صدای رئیس خود نئومی مادر(٢٩) در خط مقدم برای محکوم کردن «دروغ های» اریک زمور در خصوص «واقعیت های تاریخی»ایستاده است.

اگر چه زمور در حومه ی پاریس، یعنی مونتروی (٣٠)به دنیا آمده، ولی هرگز اصالت یهودی خود را مخفی نکرده است، همانطور که دفاع از پتن و تعلق خود به اقلیت سفید پوستان الجزایر(٣١) را انکار ننمود. در آخرین کتابش، «فرانسه کلام واپسین را بر زبان نیاورده است»(٣٢)، قلم او شامل اشارات، القائات و کنایه های دروغینی است که واژگان آن، اغلب مورد علاقه¬ نژادپرستان و یهودی ستیزانی است که عاشق بازی با کلمات ، حتی کثیف ترین کلمات، هستند. زحمت فهرست کردن آنها را به خود نمی دهم. برخی می گویند که وجود زمور سرشار از «تنفر از خود» است. ممکن است اینطور باشد. اما در دهه ١٩٣٠ بسیاری از یهودیان جذب شده، اغلب از میان کهنه سربازان، از سرهنگ فرانسوا د لاروک(٣٣) حمایت کردند. با این حال رهبر صلیب آتش(٣٤) ، «آلودگی یهودی» را محکوم کرد و در آغاز جنگ برای سرکشی علیه یهودیان، به مارشال پتن پیوست.مورخ میشل ویویورکا برای سایت اوریانت ٢١ تشریح می کند: «زمور متعلق به جمعیت یهودیان الجزایری است که با فرمان کرمیو(٣٥) در سال ١٨٧٠ فرانسوی شدند و سپس از جانب پتن که این فرمان را در سال ١٩٤٠ باطل کرد، تابعیت فرانسوی آن¬ها لغو شد. او خود را یهودی می پندارد، اما برای آن حوزه های رای گیری مناسب است که یهودی ستیزان زیادی دارند».

میشل ویویورکا(٣٦) می افزاید: «اما بحث داغ پیرامون زمور نیز واجد دو اشتباه فاحش در تحلیل است. نخست این که: طی چندین سال از نگاه بخشی از روشنفکران، تنها مشکل یهودی ستیزی در فرانسه از جهان عربی-اسلامی نشات می گرفت. بسیاری از مواضع اتخاذ شده، نشان دهنده کوری نسبت به تداوم یهودی ستیزی در جناح راست است. با این حال، شاهد ظهور مجدد آن با شعارهایی بودیم که هیچ ربطی به درگیری اسرائیل و فلسطین نداشت».

اشتباه دوم از فقدان ارزیابی صحیح از گسل موجود در جامعه یهودی فرانسه ناشی می شود که حدود ٧٠٠ هزار نفر تخمین زده می شوند. این جامعه به مسئله دینی کمتر پرداخته است تا موضع خود در قبال اسرائیل. دلمشغولی اکثریت یهودیان در فرانسه یهودستیزی است، اما بر سر سیاست¬های حاکمان دست راستی اسرائیل، که به مدت ٢٠ سال توسط سازمان های مردم نهاد بی¬دریغ حمایت شده اند، اختلاف نظر دارند. گسترش شهرک‌ها و نژادپرستی افسارگسیخته در جامعه اسرائیل، همه حکایت از «یک جایگزینی بزرگ» دارد. نفتالی بنت(٣٧)، نخست وزیر کنونی، احساسات ضد عرب خود را هرگز مخفی نکرده است. زمور نغمه ای سر داده که برای بخشی از جامعه کاملاً شناخته شده است، حضوری پررنگ در موسسات فرهنگی و مذهبی دارد و بسیار متعهد به حمایت از اسرائیل است که برخی از شهروندان آن در هر دو کشور زندگی می کنند. یک روشنفکر مشهور یهودی که می‌خواهد نامش فاش نشود، می‌گوید: «دنیای یهود بیماراست و مستاصل؛ دنیایی که برای [اصلاح] آن«این تناقض گویی ها بلا اثر به نظر می رسند».

«یهودی بودن مانع از بلاهت نمی شود»

یکی از رهبران مذهبی منطقه پاریس توضیح می دهد: «می دانید، خشونت چیزی است که مردم با اسرائیل به آن عادت کرده اند، یعنی همان بمب گذاری ها . خشونت کلامی زمور آنها را نمی ترساند، زیرا همان چیزی است که در بقیه ی نقاط کشور می شنوند». با وجود این موضوع او را می ترساند و در ادامه می گوید: «او با صدای بلند آنچه را که دیگران به اهستگی زمزمه می کنند، می گوید». یکی از رهبران جمعیت می افزاید:« نامرئی ترین قسمت کنیسه معمولاً همان قسمتی است که از حمله بیشتر می ترسد، مذهبی¬ها احساس بدی دارند، از به سر گذاشتن عرقچین می ترسند و جاهای دیگر هم سرشان نمی گذارند». در ادامه می گوید:« مشکل این جاست که داریم درمورد یک احساس کاملاً شخصی حرف می زنیم. مردم از همان واژگان استفاده می کنند، همان عبارات را به کار می برند، همان دلایلی دارند که دوپون ها، دورا ن ها و مارتن ها دارند(نام های فرانسوی رایج.م.)، از همان ناخرسندی¬ها صحبت می¬کنند. زمور که در مورد یک فرانسه در معرض خطر حرف می¬زند، به همه چیز لجن می¬پراکند. و متأسفانه، یهودی بودن مانع از بلاهت نمی شود».

این دو مرد که بسیار درگیر زندگی اجتماعی جمعیت[یهودیان] هستند، در نگرانی خاخام لوالو پرت شالوم للوش(٣٨) شریک هستند: «تهدید بزرگ و واقعی است. این مربوط به صلح بین ادیان است، درباره وحدت ملی است، درباره فرانسه است».

بی شک در اطراف کنیسه ها درگیری شدیدتر است. زمور که توسط رئیس شورای هماهنگی به کار گمارده شده است می گوید: «من وقتی به کنیسه می روم بسیار محبوب هستم». به آقاي خلیفه(٣٩) توصيه مي كنم كه با من بيايد تا ببينيم چه كسي از همه محبوب تر است». و در ١٢ اکتبر، او حتی فرانسیس خلیفه را «احمق بدرد نخور برای آخرین ضد یهودی های باقیمانده در فرانسه» خطاب کرد. خلیفه بی درنگ در پاسخ گفت: زمور« یهودی بدرد بخور برای رهبری جدید تجدیدنظرطلبی(در باره کشتار یهودیان.م) در کشور ما است».

« خط سیر ارتجاعی رقت انگیز»

با این حال، اظهارات زمور در محکوم کردن این واقعیت که کودکان قربانی حمله تولوز (حمله تروریستی در مارس ٢٠١٢ که منجر به کشته شدن هفت نفر از جمله سه کودک از یک مدرسه یهودی گردید) در اسرائیل دفن شدند، مانند قاتل آنها، محمد مراح(٤٠) که در الجزایر دفن شد (که نادرست است، او در منطقه تولوز دفن شده است) جو ملتهب و ناراحتی را موجب شد . او پیش از این خواستار ممنوعیت کاربرد اسامی خارجی در فرانسه شده بود. یکی از سخنگویان اصلی راست فرانسه و اسرائیل، و نماینده پارلمان مِیر حبیب(٤١) به تمسخرگفت: « مثلاً مِیر حبیب را دیگر نمی توان مِیر حبیب صدا زد». اما مهم تر از همه، او اظهارات «شرم آور، جنجالی و تاثربرانگیز» در مورد قبور کودکان تولوز را تقبیح کرد. به گفته رهبر جامعه یهودیان، «اظهارات او در مورد کودکان یهودی قربانی عملیات محمد مراح که در اسرائیل دفن شده اند، قابل گذشت نیست. مردم بسیاری از این اظهارات، بی اندازه شوکه شده بودند».

این پریشان گویی چندمین بار تکرار شده زمور، مخاطب ما را عصبانی می کند. آنچه می ماند آنست که باید در جستجوی ضد حمله ای مناسب برای آن بود، اما آیا نباید نتیجه حمایت مستمر از افراطی¬ترین دست راستی های نژادپرست در اسرائیل را نیز زیر سوال برد، و نیز، با سردرگمی مبارزه کرد که حامیان اسرائیل در مورد جنگ تمدن ها دچار آن هستند مواضعی که زمور با قدرت از آنها دفاع می کند. یکی از رهبران جامعه یهود با ناراحتی به من اطمینان می دهد که وقتی صحبت از حمله به «اعراب» می شود، همه متفق القول¬اند:«یک جای کار می لنگد». بهتر از این نمی¬شود گفت.

از نگاه میشل سیبونی(٤٢)، سخنگوی « اتحادیه یهودیان فرانسه برای صلح»(٤٣)(UJFP)، «این همان فرانسه عمیقی است که زمور معتقد است می‌تواند با آن همگون شود. خط سیر ارتجاعی رقت انگیز آن، با تمام آنچه که یهودیان در تاریخ اومانیسم و جهان‌شمولی انقلابی داشته‌اند در تضاد است». به سختی می توان با او در این مورد موافق نبود.با این حال، به نظر میشل ویویورکا، «این یهودی که آمده تا خود را در خدمت راست افراطی بگذارد، هنوز کارزار خود را آغاز نکرده است. او تا کنون مشکلی نداشته است. اما ضربات وارد خواهد شد. واکنش‌های شخصیت‌های مهم، مانند برنارد هانری لوی(٤٤) یا فرانسیس خلیفه، که لزوماً همنشین من نیستند،و در عین حال بسیار صاحب قدرت اند. در حال حاضر، رای دهندگان سردرگم هستند».

بیایید امیدوار باشیم که مباحثه - بهتر بود می نوشتیم « مبارزه» - از شوخی بد یهودیان، مبنی بر تبدیل شدن یک یهودی به اولین رئیس جمهور تجدیدنظرطلب، نژادپرست، اسلام هراس، زن ستیز و همجنس گرا در تاریخ فرانسه، جلوگیری نماید.

١- Éric Zemmour

٢- Patrick Klugman

٣- la radio communautaire du Fond social juif unifié

٤- Serge et Arno Klarsfeld

٥- Conseil représentatif des institutions juives de France (CRIF)

٦- Bertrand Delanoë

٧- Anne Hidalgo

٨- عملیات “تل آویو سور سن” رویدادی است که توسط شهرداری پاریس در ١٣ اوت ٢٠١٥ به عنوان بخشی از پاریس پلاژز برگزار شد. با این حال، اجرای جنجال های فراوانی را برانگیخت، چندین نماینده منتخب از انجمن های چپ و طرفدار فلسطین، شهردار پاریس، آن هیدالگو را متهم کردند که یک سال پس از جنگ در غزه(٢٠٠٠ کشته)، در گرامیداشت یک شهر اسرائیلی چنین رویدادی را رهبری کرده است، و زمانی که یک کودکی در روستایی در کرانه باختری احاطه شده توسط شهرک‌های اسرائیلی، زنده زنده سوزانده شد. (فرانس انفو)

٩- SOS Racisme

١٠- Gilles-William Goldnadel

١١- ایدئولوژی رسمی رژیم ویشی که شخصیت نمادین آن مارشال پتن( maréchal Pétain ) بود.(م)

١٢- Noémie Halioua

١٣- Patrick Drahi

١٤- Causeur

١٥- سِفاردی: به عِبریِ مُدرن: سِفارادی:به یهودیانی گفته می‌شود که نسل آن‌ها به جامعه یهودی بومی شبه‌جزیره ایبری در ابتدای هزاره دوم میلادی می‌رسد.(م)

١٦- JeanMarie Le Pen

١٧- Joachim von Ribbentrop

١٨- Jérémy Rubenstein

١٩- Hiya

٢٠- کاپو یا کارمند زندانی: یک زندانی در اردوگاه نازی ها بود که توسط نگهبانان شوتزستافل (SS) برای نظارت بر کار اجباری یا انجام وظایف اداری منصوب شد.(م)

٢١- Jean-Luc Mélenchon

٢٢- La France insoumise

٢٣- دوره ی «همکاری» در فرانسه بین سال‌های ١٩٤٠ و ١٩٤٤، اقدام و کار مشترکی بود که به روشی انتخابی توسط رژیم ویشی به رهبری فیلیپ پتن انجام شد و آلمان نازی قلمرو فرانسه را اشغال کرد. (م)

٢٤- JUIF DE LAGATIO

٢٥- Yonathan Arfi

٢٦- Marc Knobel

٢٧- یادداشت ویراستار. آلفرد دریفوس (١٨٥٩-١٩٣٥)، افسر ارتش فرانسه، قربانی یک دسیسه قضایی و منشأ یک بحران سیاسی بزرگ در آغاز جمهوری سوم موسوم به “ماجرای دریفوس” (١٨٩٤-١٩٠٦) گردیدد. فرانسه را بین «دریفوساردها»(طرفداران دریفوس) و «ضد دریفوساردها» تقسیم شد. متهم به جاسوسی به نفع آلمان و «خائن به میهن» اعلام شد، به تنزل درجه نظامی و «تبعید ابدی در محوطه ای تحت نظارت دائمی» محکوم شد. او در سال ١٨٩٩ مورد عفو قرار گرفت و سپس در سال ١٩٠٦ از او اعاده حیثت گردید.

٢٨- Ariel Goldmann

٢٩- Noémie Madar

٣٠- Montreuil

٣١- pied-noir

٣٢- La France n’a pas dit son dernier mot

٣٣- François de La Rocque

٣٤- Croix-de-Feu یک انجمن ملی‌گرایانه فرانسوی در دوره بین دو ‌جنگ جهانی بود که توسط کلنل فرانسوا د لا روک (١٨٨٥–١٩٤٦) رهبری می‌شد. پس از انحلال، مانند سایر جمعیت ها در طول دوره جبهه مردمی (١٩٣٦-١٩٣٨)، لاروک حزب اجتماعی فرانسوی (PSF) را به جای آن تأسیس کرد.

٣٥- فرمان کرمیو قانونی که به اکثریت جمعیت یهودی الجزایر فرانسه (حدود ٣٥٠٠٠ نفر) تابعیت فرانسوی اعطا کرد که توسط دولت دفاع ملی در ٢٤ اکتبر ١٨٧٠ در طول جنگ فرانسه و پروس امضا شد. این عنوان از نام وکیل و وزیر دادگستری فرانسوی-یهودی آدولف کرمیو گرفته شد.(م)

٣٦- Michel Wieviorka

٣٧- Naftali Bennett

٣٨- rabbin de LevalloisPerret Chalom Lellouche

٣٩- Kalifat

٤٠- Mohamed Merah

٤١- Meyer Habib

٤٢- Michèle Sibony

٤٣- l’Union juive française pour la paix

٤٤-Bernard-Henri Lévy