ایالات متحده و غزه : تغییری ظاهری با کامالا هریس

حمایت دولت جو بایدن از اسرائیل از زمان آغاز جنگ نسل کشی در غزه به حدی بوده است که تغییر نامزد حزب دموکرات برای ریاست جمهوری، امید به تغییر در سیاست خارجی آمریکا را در میان برخی از رای دهندگان افزایش داده است. آرزوئی که به سرعت در طی کنوانسیون حزب دمکرات و سپس در مناظره کامالا هریس با دونالد ترامپ نقش بر آب شد.

این تصویر نمایی از کنوانسیون ملی دموکرات‌ها در سال 2024 را نشان می‌دهد. در مرکز تصویر، یک نفر روی سن ایستاده و به جمعیت حاضر در سالن خطاب می‌کند. پس‌زمینه شامل پرچم‌های دموکراتیک و تبلیغات مربوط به کنوانسیون است. جمعیت زیادی در سالن حضور دارند و برخی از آن‌ها تابلوهایی در دست دارند. نورپردازی و طراحی صحنه به وضوح توجهات را جلب کرده و جو پرشوری را به تصویر می‌کشد. تاریخ و محل برگزاری کنوانسیون نیز در بالای تصویر نوشته شده است.

در حالی که والدین هرش گلدبرگ-پولین، گروگان آمریکایی اسرائیلی-آمریکایی که در ۷ اکتبر ۲۰۲۳ توسط حماس دستگیر شد و اندکی قبل از کنوانسیون دموکرات ها در اواسط ماه اوت در اسارت سازمان فلسطینی جان سپرد، برای سخن گفتن به کنوانسیون حزب دمکرات دعوت شده بودند، درخواست بسیاری از محافل دموکراتیک برای اینکه یک فلسطینی بتواند همین کار را انجام دهد، پس از هفته ها مذاکره، توسط سازمان دهندگان کنوانسیون رد شد. ابتکاری به نام «جنبش عهد نابسته» ( Uncommitted movement) که به این معنی است که مطمئن نیستند به هریس رای خواهند داد یا خیر(۱)، صدها هزار امضا جمع آوری کرده بود تا خواستار شنیده شدن صدای فلسطین در این کنوانسیون شود. لاورا بارنز، دبیر حزب دمکرات در میشیگان، رو کانا و روی رومان (به ترتیب نماینده مجلس نمایندگان از کالیفرنیا و جورجیا) و بسیاری دیگر از نمایندگان از این خواست حمایت کرده بودند. براندون جانسون، شهردار شیکاگو، محل برگزاری کنوانسیون، نیز به آنها پیوسته بود. او خاطرنشان کرد که منطقه کورک(Cork)، جایی که کنوانسیون برگزار شد، بزرگترین جمعیت آمریکایی فلسطینی الاصل را در ایالات متحده دارد.

هیچ اتفاقی نیفتاد: پاسخ مسئولین حزب دموکراتیک منفی باقی ماند. کوری بوش، نماینده مجلس نمایندگان، در مقابل گروهی از « عهد نابسته » ها در افتتاحیه کنوانسیون، از جناح چپ حزب خواست که از مبارزه دست نکشد: «ما دموکرات هستیم و می‌مانیم. ما فقط می گوییم، ”به ما گوش کن، زیرا مهم است“». همه اشاره به «‌جان سیاه پوستان مهم است» (Black Lives Matter ) را درک کردند. چراکه مانند سیاه پوستان، جان فلسطینیان نیز مهم است.

شیکاگو، ۲۲ اوت ۲۰۲۴. نمایندگان «جنبش عهد نابسته »، مریم معمری (چپ) و اسما محمد (راست)، در ورودی کنوانسیون ملی دموکرات دستان خود را تکان می دهند.
شیکاگو، ۲۲ اوت ۲۰۲۴. نمایندگان «جنبش عهد نابسته »، مریم معمری (چپ) و اسما محمد (راست)، در ورودی کنوانسیون ملی دموکرات دستان خود را تکان می دهند.

« سکوت کنید»

اما کامالا هریس که مدتی پیش به میشیگان سفر کرده و با معترضان علیه سیاست فعلی کاخ سفید در قبال فلسطین مواجه شده بود، به آنها پاسخ داد: «اگر نمی‌خواهید ترامپ انتخاب شود، سکوت کنید.»(۲). این رفتار رئیس جمهور آینده ایالات متحده، در صورت انتخاب شدن، که نشانه نگرش وی نسبت به خاورمیانه است ، نگران کننده می باشد.

با این حال، برخی از تحلیلگران می‌خواهند این باور را الغا کنندکه دستیابی کامالا هریس به قدرت، « پایان دورانی خواهد بود که روسای جمهور آمریکا تعهد شخصی به اسرائیل داشتند» (۳). مانند آنچه در مورد به ویژه جو بایدن صدق می کند. اما تاکنون، این چیزی نیست که کاملا هریس نشان داده است. برنامه حزب دموکرات برای انتخابات آینده که در زمان بایدن نوشته شده است، پس از کناره گیری او از رقابت، یک ذره هم تغییر نکرد. البته هریس پالهنگ حمایت بی قید و شرط آمریکا از اسرائیل را کمی شُل کرد ، مهاری که عملکرد بایدن و آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه وی در جنگ علیه غزه را محدود کرده و به بنیامین نتانیاهو اختیار داده است تا از هرگونه آتش بسی جلوگیری کند. در این کنوانسیون، هریس نسبت به فلسطین کمی روشن تر موضع گرفت و اعلام کرد که در صورت ادامه تراژدی «دلخراش» مردم غزه، «سکوت نخواهد کرد».

او همچنین تلویحا نخست وزیر اسرائیل را متهم کرد که مانع اصلی پایان دادن به بحران است. مدت کوتاهی پس از آن، او در مصاحبه ای با سی ان ان در ۲۹ اوت اعلام کرد که فلسطینی ها باید «به حق خود برای کرامت، امنیت، آزادی و تعیین سرنوشت خود دسترسی داشته باشند».سخنانی که بی شک موجب خشنودی نتانیاهو و تقریباً کل طبقه سیاسی اسرائیل نشد. اما اگر فردا دولت هریس رفتاری همچون بایدن داشته باشد، یعنی عملاً دست آنها را باز بگذارد، آزردگی از این سخنان را فراموش خواهند کرد. با این حال، کامالا هریس در همان مصاحبه تائید کرد که در صورت انتخاب شدن ، توافق برای تحویل سالانه تسلیحات به اسرائیل به مبلغ ۳.۸ میلیارد دلار (۳.۴ میلیارد یورو)(۴)، همچنان محور سیاست آمریکا در خاورمیانه باقی خواهد ماند.

نرم افزاری که منسوخ شده است

اما رهبران دموکرات از چه چیزی می ترسند که موجب می شود نظر رأی دهندگان خود را در نظر نگیرند ؟ بسیاری از مفسران در ایالات متحده معتقدند که رهبری حزب تحولات عمیقی را که در حال وقوع در اردوگاه آنست، نادیده می گیرد. نظرسنجی‌های گالوپ نشان می‌دهد که ۴۴ درصد از رای‌دهندگان دموکرات اکنون طرفدار کنار گذاشتن مداوم ارسال تسلیحات آمریکا به اسرائیل هستند، در حالی که تنها ۲۵ درصد هنوز از آن حمایت می‌کنند. جوانان دانشگاهی در شورش شان تنها نیستند: اتحادیه‌های مهم، اتحادیه‌های صنعت خودرو، کارگران متحد خودرو (UAW)، اداره پست، آموزش عمومی و دیگرانی که، حامیان طولانی مدت دولت اسرائیل بودند، همچنین از بایدن خواستند تا « به کمک نظامی به اسرائیل پایان دهد». این تحول تا حدی در میان رای دهندگان «مستقل» نیز مشهود است. بدین ترتیب، روزنامه آنلاین اسلیت می‌پرسد، چگونه می‌توانیم توضیح دهیم که کنوانسیون دموکرات‌ها فقط یکسری موضع گیری در حمایت از اسرائیل اعلام کرد ؟ (۵).

به نظر می رسد که دستگاه حزب به نرم افزاری چسبیده که منسوخ شده است. به گزارش وب سایت میدل ایست آی(۶)، کامالا هریس که از مشکلات خاورمیانه آگاهی چندانی ندارد، در حال تشکیل تیمی از محافل دوران ریاست جمهوری باراک اوباما است که در آنزمان توسط فیل گوردون در وزارت امور خارجه رهبری می شد. این انتخاب در واقع تجسم همان تداوم «وضعیت کنونی» در رابطه با مسئله فلسطین و اسرائیل خواهد بود. فیل گوردون که از زمان کلینتون به طور فزاینده‌ای در تمام دولت‌های دموکرات پست‌های برجسته‌ای را اشغال کرده است، همچنان اظهارات همه پیشینیان خود در وزارت امور خارجه در مورد این موضوع را تکرار می‌کند، گویی در این سی سال هیچ اتفاقی نیفتاده است. در ۲۴ ژوئن ۲۰۲۴، گوردون در کنفرانس هرتزلیا شرکت کرد، یک مجمع سالانه که مهم ترین محافل دیپلماتیک و امنیتی اسرائیل را گرد هم می آورد و از مهمانان خارجی بسیاری استقبال می کند. گوردون قویا از توافق سریع در مورد آتش بس در غزه و مزایایی که برای اسرائیل خواهد داشت، حمایت کرد. او با انتخاب کلماتی دقیق از رد دفاکتو طرح بایدن برای آتش بس توسط اسرائیل ، انتقاد کرد. گوردون همچنین بر انزوای بین المللی فزاینده اسرائیل، از جمله در ایالات متحده، جایی که «بخش های پر هیاهوئی در افکار عمومی مخالف این جنگ هستند»، تاکید کرد. و با چند هشدار به سخنانش پایان داد:

واقعیت این است که حماس بدون دولت و امنیتی که جایگزین آن شود در غزه شکست نخواهد خورد – و ما از تجربیات و هزینه هایمان در عراق و افغانستان درس‌هایی آموخته‌ایم.

فیل گوردون نتیجه گرفت که تنها دو گزینه وجود دارد: یا بازسازی نوار غزه فلسطینی بدون رهبری حماس، یا:

یک درگیری بی پایان […]، با تنش و خشونت فزاینده در کرانه باختری و عدم وجود هرگونه افق سیاسی برای فلسطینی ها، که تنها به نفع حماس و دیگر گروه های تروریستی فلسطینی است، و در نهایت تهدید قریب الوقوع تشدید قابل توجه تشنج منطقه ای به همراه انزوای اسرائیل در صحنه بین المللی […] اگر اسرائیل راه امید را در پیش بگیرد، ایالات متحده در تمام مراحل با او خواهد بود. […] این به نفع اسرائیل و همچنین به نفع آمریکاست(۷).

او مشخص نکرد که اگر اسرائیل به پیشنهادات او عمل نکند، واشنگتن چه خواهد کرد. دو ماه و نیم از این سخنان گذشته است. از آن زمان تاکنون هیچ چیز تغییر نکرده است: بنیامین نتانیاهو نشان داده که تا چه اندازه به بایدن، گوردون و برنامه های دولت دموکرات اهمیت نمی دهد.

پشتیبانی نظامی نامحدود آمریکا

در مواجهه با بی فایدگی «فشار کلامی» آمریکا در مقابل ادامه بمباران ها و قتل عام مردم غزه توسط اسرائیل ، امتناع از توقف تحویل تسلیحات به نمادی از ناتوانی سیاستی که توسط کاخ سفید دنبال می کند، تبدیل شده است. هریس تکرار می‌کند که فروش تسلیحات همچنان بخش تغییرناپذیر دیپلماسی آمریکا و کلید «روابط ویژه» آن با اسرائیل است. اما در ایالات متحده، این سوال در حال تبدیل شدن به سوختی برای بسیج مخالفین در جهت پایان دادن به سوء استفاده های اسرائیل است.

آیا نامزد دموکرات می تواند این را ببیند ؟ و اگر جواب مثبت است، کی ؟ اخیراً، پیتر بینارت، مدیر مجله مترقی یهودی کرنتز، مقاله ای را در نیویورک تایمز منتشر کرد که در آن توضیح داد که امتناع از توقف تحویل تسلیحات به اسرائیل هیچ ارتباطی با مخالفت احتمالی کنگره ندارد. او ادعا می کند که اگر دولت هریس تصمیم بگیرد اینکار را انجام دهد ، فقط کافی است... «قوانین آمریکا را اعمال کند»(۸). زیرا در سال ۱۹۹۷ کنگره قانونی در مورد «محدود کردن حمایت از نیروهای امنیتی» تصویب کرد که در سال ۲۰۰۸ آن را تقویت نمود . نام این قانون که لیهی (نام نویسنده آن، پاتریک لیهی، سناتور ورمونت از سال ۱۹۷۵ تا ۲۰۲۳) است ، دبیرخانه‌های امور خارجه و وزارت دفاع آمریکا را از حمایت از هر نیروی مسلح خارجی که مرتکب «نقض فاحش» قوانین بشردوستانه می‌شود، منع می‌کند. بینارت یادآوری می کند که این قانون «صدها بار» توسط واشنگتن، از جمله علیه کشورهای دوست ایالات متحده - برای مثال مکزیک، استفاده شده است. اما این قانون ممکن است در مورد یک ارتش خارجی به طور کلی اعمال نشود و فقط واحدهای خاصی را که به دلیل اعمال غیرقانونی بدنام شده اند، هدف قرار دهد.

با این حال، کشوری وجود دارد که از زمان تصویب این قانون در ۲۷ سال پیش، جنگ‌های متعددی را قبل از جنگ‌کنونی در غزه ، به راه انداخته است و ارتش این کشور، به عنوان مثال، بمب‌های خوشه‌ای و سایر سلاح های ممنوعه توسط قانون را به طور گسترده استفاده کرده است. بعلاوه ، این کار را علیه غیرنظامیان (به ویژه در غزه و لبنان) انجام داده است. بینارت خاطرنشان می کند که این قانون «هرگز در مورد آن اعمال نشده است»: بدیهی است که اسرائیل، کشور خارجی ای است که تا کنون بیشترین حمایت نظامی سالانه آمریکا را در پنج دهه اخیر دریافت کرده است. مگر نه اینکه پاتریک لیهی اعلام کرده بود که عدم تحمیل جدی و مکرر قانون او در مورد اسرائیل، آن را یه یک «مضحکه» تبدیل کرده است ؟

کامالا هریس در جریان مناظره خود با دونالد ترامپ در ۱۰ سپتامبر به دفاع از شعار خود ادامه داد: «اسرائیل حق دارد از خود دفاع کند» اما اضافه کرد که «بسیاری از فلسطینیان بی گناه کشته شده اند». با این حال، اگر صادقانه قصد دخالت در حل مسئله فلسطین را داشته باشد، باید تسلیم آن چیزی شود که تعداد بیشماری از کارشناسان، دیپلمات‌ها و نظامیان آمریکایی از مدت ها قبل آن را می‌دانستند و هرگز بصورت علنی اعلام نکردند: حل مشکل فقط با پایان یافتن اشغال سرزمین های اشغالی فلسطین توسط اسرائیل ممکن می شود و واشنگتن باید پارادایم خود را تغییر دهد و در صورت سرپیچی اسرائیل، تحریم های ملموس و موثری را علیه آن اعمال کند. آیا کامالا هریس این را درک می کند ؟ آیا او آن را می خواهد ؟ مسئله «روابط ویژه» تزلزل ناپذیر بین ایالات متحده و اسرائیل موضوع تحلیل های بی شماری بوده است. برخی از آنها اتحاد طبیعی موعودگرائی یهودی و مسیحیت انجیلی را مطرح می کنند. برخی دیگر بر وزن لابی طرفدار اسرائیل تاکید دارند. اما ورای این تحلیل ها باید در اینجا به سادگی یک نکته را یادآوری کرد: هرچه ایالات متحده سلاح های رایگان بیشتری را در اختیار اسرائیلی هایی قرار دهد و آنها هرچه بیشتر از آن استفاده کنند، مالیات دهندگان و خزانه داری بیشتر موجب ثروتمند شدن مجتمع نظامی-صنعتی ایالات متحده می شود. امری که در تصمیمات رهبران آمریکا سنگینی می کند.

اما دلیل حمایت بی دریغ واشنگتن از اسرائیل فقط منافع شرکت های تسلیحاتی نیست. بی تردید ترس از تأثیری که تضعیف موقعیت سیاسی و امنیتی اسرائیل در خاورمیانه بر وزن ایالات متحده در منطقه خواهد داشت، مانع مهم تری برای کنار گذاشتن این «رابطه ویژه» است. رابطه ای که فلسطینی ها قربانی همیشگی آن هستند. هیچ رئیس جمهور آمریکا وجود ندارد که این مسئله را درک نکرده باشد.

۱- «جنبش عهد نابسته » خود را جریانی که « برای حزب دمکراتیکی مبارزه می کند که نماینده اکثریت ضد جنگ و طرفدار فلسطین باشد» تعریف می کند.

۲- Joey Cappelletti : « Pro-Palestinian democrats say their request for a speaker at DNC rejected after weeks of négociations », Associated Press, 22 août 2024.

۳- Ron Kampeas : « Biden withdrawal marks the end of an era of democrat presidents with personal Israel attachment », The Forward, 22 juillet 2024.

۴- پس از توافق صلح بین اسرائیل و مصر در سال ۱۹۷۸، کاخ سفید متعهد شد که سالانه بصورت رایگان سلاح به هر دو کشور تحویل دهد. در سال ۲۰۲۴، این مبالغ برای اسرائیل ۳.۸ میلیارد دلار و برای مصر ۱.۳ میلیارد (۱.۱ میلیارد یورو) خواهد بود.

۵- Alexander Sammon, « I went to a Zionist democrats party at the DNC, what I saw made me think there‘s a policy shift coming », Slate, 21 août 2024.

۶- Sean Mathews, « What a Kamala Harris Middle East policy team could look like », Middle East Eye, 2 septembre 2024

۷- The White House, « Remarks by National Security advisor to the vice-president Dr. Phil Gordon at the Herzliya Conference », 24 juin 2024.

۸- Peter Beinart, « Harris can change Biden’s policy on Israel just by upholding the law », The New York Times, 18 août 2024.

  • Chicago, 22 août 2024. Les déléguées du « mouvement des non-engagés », Meryem Maameri (à gauche) et Asma Mohammed (à droite), se serrent les bras à l’entrée de la Convention nationale du Parti démocrate.
    Lorie Shaull / Flickr